ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΟΣΜΟΙ»

Είναι χαρά και τιμή μου να παρουσιάσω το βιβλίο της Γερασιμίας Παναγιωτοπούλου «Οι Τρεις Κόσμοι». Εάν ήθελα να δώσω έναν τίτλο σ’ αυτή την παρουσίαση, θα ήταν «Η  Συγγραφή των Γενναίων» γιατί χρειάζεται θάρρος για να γράψεις κάτι τέτοιο, χρειάζεται δύναμη για να βιώσεις αυτό που μας περιγράφει η Γερασιμία στις περίπου 130 σελίδες του βιβλίου της.

Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο για τους «Τρεις Κόσμους». Πρόκειται για ένα πυκνό εννοιολογικά βιβλίο, που για να είσαι συνεπής απέναντί του, πρέπει να το αναλύσεις διεξοδικά και επιστημονικά. Δεν πρόκειται για κάτι συνηθισμένο και εκεί βρίσκεται το μεγαλείο του.

Αναπτύσσει το κορυφαίο βίωμα που μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος, μία ενορατική σύλληψη, μία πνευματική έλαμψη, που απελευθερώνει τον άνθρωπο, από τις υπαρξιακές του αναζητήσεις και τα γιγάντια ερωτήματα που τον κατακλύζουν.

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί για να μας μεταφέρει τη σκέψη και την εμπειρία της είναι ποιητική, πρόκειται για ένα ποιητικό πεζογράφημα με απειράριθμους νεολογισμούς. Κάθε φράση γίνεται στίχος. Είναι λεξιπλάστης, γεννάει καινούργιες λέξεις αγγίζοντας με λεκτική μανία το ορατό και το αόρατο, το συμβατικό και το υπερβατικό. Τα κείμενά της χρωματίζονται παραστατικά από συνεχείς μεταφορές, παρομοιώσεις, εικόνες λεπτομερειακές και εξωπραγματικές. Απορείς σε πολλά σημεία πως αντέχεται τόση κατάδυση εννοιών και ανάδυση σύλληψης στα ανθρώπινα εγκεφαλικά και πνευματικά όρια. Και όμως, κολυμπάει σε μια απέραντη θάλασσα ενόρασης και φτάνει νικήτρια στην απέναντι όχθη των μακάρων, αντικρίζοντας τη θεϊκή πινελιά της δημιουργίας, που αναζήτησε και τη συνάντησε πανηγυρικά και δοξαστικά.

Ο λόγος της αποκαλύπτει τις θρησκευτικές της επιρροές που σέβεται, γονατίζει μπροστά τους και προχωρεί εξελικτικά και συνθετικά τη σκέψη, καταθέτοντας τη δική της ψηφίδα στην παγκόσμια Διανόηση. Δεν αρκείται στην υπάρχουσα γνώση, γίνεται συνθέτης η ίδια και συμβάλλει στη λύση των αδιεξόδων που μπορεί να αφανίσουν τον άνθρωπο. Θέλει να απολαύσουμε το δικό της διανοητικό ταξίδι, αλλά φιλοδοξεί παράλληλα να μας ωφελήσει με κάθε τρόπο, με οδηγό τη σκέψη της.

Μέσα από τη γραφή της αναδύεται επιπλέον η γνώση της ως νοσηλεύτρια, γύρω από τη βιολειτουργία του σώματος. Λεκτικά δάνεια χρωματοσωματίδιων, υποδόριας θεϊκής διαδρομής, γενετικά παρακλάδια της Τέχνης, αποκαλύπτουν τις επιρροές της. Η διεπιστημονική της εκπαίδευση είναι σωτήρια. Έτσι μας εισάγει στο Πρώτο Κόσμο της.

Στον Πρώτο Κόσμο, συναρπάζεται από το Κάλλος της Φύσης και του Σύμπαντος, υμνεί τα αστρικά κοσμήματα, «τα περιδέραια των πλανητών βαλμένα σε σκούρα κοσμηματοθήκη του ουρανού της νύχτας», μας λέει. Η Γη προβάλλει σαν γιγάντιο κόκκινο ρουμπίνι, ίσως γιατί ασυνείδητα βλέπει μέσα της, το αίμα και τα πάθη των ανθρώπων. Δέος και Θαυμασμός διεγείρουν τη σκέψη της συγγραφέα, που ψάχνει να συναντήσει τον «αυτοδημιούργητο μαέστρο» και συνθέτη των πάντων, όπως αποκαλεί το Θεό. Η ενεργειακή ροή βρίσκεται παντού, επαναλαμβάνει και συναρπάζεται. Περνάει σε εκστατική ενόραση. Δεν είμαστε μόνο ότι βλέπουμε, κραυγάζει. Αναφέρεται στην προαιώνια πάλη του Καλού με το Κακό. Με εμπειρικό τρόπο περιγράφει και αναπαράγει τις έννοιες της αρχαιοελληνικής Αριστοτελικής Εντελέχειας1, της εσωτερικής μας ενέργειας  και της Ζωικής Ορμής (Élan Vital) του Γάλλου φιλοσόφου Ανρί Μπεργκσόν2.

Στον ορατό και ανεξέλικτο κόσμο του απλού ανθρώπου, κυριαρχεί ο φόβος, ο τρόμος-πέλεκυς του θανάτου, οι εμμονές, οι προκαταλήψεις, οι διακρίσεις  και τα ανεξέλεγκτα πάθη. Μέχρι τη στιγμή της υπέρβασης που ο άνθρωπος απεκδύεται το σωματικό του μανδύα, «μισοκαμμένη κουρτίνα λάμψης ενόρασης»  μας λέει, για να κατακτήσει την Τρίτη διαίσθηση, την αφύπνιση συνείδησης. Εμπειρικά και βιωματικά μας περιγράφει με μοναδικό τρόπο, δικό της τρόπο, τον εν ζωή θάνατο, τον δεύτερο θάνατο όπως αποκαλείται η αρχαιοελληνική νέκυια, η κάθοδος στον Άδη, που βίωσε και ο Οδυσσέας3.

Αυτό το Πέρασμα όμως, με προϋπόθεση το ψυχαναλυτικό Τραύμα, δεν γίνεται απλά και ανώδυνα. Πάσχει ο άνθρωπος, αγγίζει τα όρια του, για να αντικρύσει το Das Ding, το Πράγμα, την άβυσσο του ασυνειδήτου του. Η εμπειρική και βιωματική περιγραφή της Γερασιμίας Παναγιωτοπούλου είναι δικό της έργο, περιγράφει αυτό που έζησαν πριν από εκείνη, Άγιοι, Φιλόσοφοι, κλασσικοί και μείζονες Λογοτέχνες, χρησιμοποιώντας ο καθένας τη δική του μοναδική γραφή. Το επώδυνο βίωμα της Γερασιμίας περιγράφει κατακερματισμό της ύλης και ανασύνθεση, διεγείρει τις αισθήσεις και γιγαντώνει τις εικόνες και την όσφρηση. Πάντα εμπειρικά, περιγράφει την αρχαιοελληνική Ιερή Μανία που καταλαμβάνει τον άνθρωπο που αγγίζει τα όριά του4. «Τοπίο αλλοιωμένο, τρελαμένος άνθρωπος,  όλα κουνιούνται τρελά δαιμονισμένα, Στόματα πελώρια  ανοίγουν αιχμηρά δόντια επιδεικνύουν, κοπάδι ψιλόλιγνων σκελετωμένων αλόγων σπάνε τα δεσμά, κέρατα μυτερά έτοιμα να κεντρίσουν το μίσχο της σάρκας, νυχτερίδες με πριονωτά δόντια, μαύρες βρωμερές παλάμες στην ουράνια ταφόπλακα, το νήμα όμως είναι εκεί» μας λέει.

Για να ξαναγεννηθεί στη συνέχεια, γλυτώνοντας από τη στενωπό του Περάσματος, νεράιδα και βασιλικό λιοντάρι.  Γλωσσόδρομος (τι λέξη;) ανοίγεται στα πόδια της, πάντα εμπειρικά περιγράφει το Ομιλ-ον, τον άνθρωπο που γράφει και μιλάει, τη ρηματική απόλαυση την 5η Λακανική ψυχαναλυτική απόλαυση4. Ευτυχία, ευδαιμονία, ελευθερία ακολουθούν τον αρχαιοελληνικό Ιερό Τρόμο που βίωσε. Έγινε «κρυφός ακροατής της φύσης, στο μαγικό δοξάρι ανεμομαέστρου…. Γεννιούνται νεογνά, δεξί χέρι του δημιουργού στον νέο ξένο κόσμο της ομορφιάς». Καλεσμένη πια στον πλούσιο ή φτωχό   Μυστικό Δείπνο, Απόστολος εννοεί, στη νέα εντολή.     Είναι έτοιμη και περνάει πια στον Δεύτερο Κόσμο.                                                                                                                                                                                                                 

Στον Δεύτερο Κόσμο

Μετά από τη βάπτιση φωτός του προηγούμενου κόσμου, μας δίνει σαν σε σκηνή θεάτρου, την αναπαράσταση του  «γάμου» που αξιώθηκε. Με τη βοήθεια της διαισθητικής υπέρτατης γνώσης, επικαλείται «μάγισσες και νεράιδες να σκευάζουν το μαγικό της φίλτρο». Χωρίς να γνωρίζει επιστημονικά, εφαρμόζει την οδηγία προς συγγραφείς, του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Π.Ο.Υ. που συνιστά ό,τι γράφουμε να μην δημιουργεί αδιέξοδα στους ανθρώπους, προκειμένου να συμβάλλουμε   στην Πρόληψη των Αυτοκτονιών. Η οδηγία ονομάζεται Magic flute effect σε αντίθεση με το Verther effect, και εξηγούμαι αμέσως. Τον 19ο αιώνα όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο «Οι έρωτες του νεαρού Βέρθερου» του Γκαίτε, όπου ο ήρωας  αυτοκτονεί από ανεκπλήρωτο έρωτα, παρατηρήθηκε αύξηση των αυτοκτονιών στην Ευρώπη. Στον ίδιο αιώνα, «Ο Μαγικός Αυλός» του Σικανέντερ με μελοποίηση του Μότσαρτ, δίνει λύση στα ανθρώπινα αδιέξοδα με μάγισσες, νεράιδες, μαγικά καμπανάκια και μελωδίες αυλών. Παρατηρείται ότι ελαττώνονται οι αυτοκτονίες, γι’ αυτό ο Π.Ο.Υ. εκδίδει την ανωτέρω οδηγία προς συγγραφείς. Τα γραπτά μας δεν πρέπει να δημιουργούν αδιέξοδα, οφείλουμε στους αναγνώστες τη Λύση5.

« Δύο σε σάρκα μία» μας λέει η Γερασιμία, με συμβολισμό γάμου για τη νομιμοποίηση της τεκνογονίας που ακολουθεί. Τα τρία επίπεδα της Λακανικής Ψυχανάλυσης S.I.R. Symbolique, Imaginaire, Realistique –Συμβολικό, Φαντασιακό, Πραγματικό του Das Ding είναι διαρκώς παρόντα4. Μιλάει επιστημονικά με  βοήθεια και οδηγό, την «απλή» διαισθητική – βιωματική γνώση.

«Του χρόνου οι αναμνήσεις φανερώνονται δειλά-δειλά» λέει στη συνέχεια, και αναπαράγει τις μεγάλες ψυχαναλυτικές ανακαλύψεις, την Επανάληψη Βιογραφίας του Σίγκμουντ Φρόϋντ και την σκέψη με ταχύτητα κυβερνοχώρου του Ζακ Λακάν, των δύο μεγάλων ψυχαναλυτών του 20ου αιώνα6,7. Ο ίδιος ο Φρόϋντ είπε «όπου και να με πήγαν οι θεωρίες μου, ένας ποιητής είχε φτάσει ήδη εκεί πριν από εμένα». Εκεί φτάνει η Γερασιμία Παναγιωτοπούλου με τη δύναμη της διαισθητικής γνώσης. Ο κόσμος που την περιβάλλει περιγράφεται Γυάλινος, διαφανής, τίποτα δεν μένει πια κρυφό στα μάτια της. Το Φροϋδικό δίπολο Έρωτας – Θάνατος εμφανίζεται διαρκώς6. Με καταγραμμένη στο βιβλίο τη διαρκή νίκη της Ζωής, την αγάπη για τη Ζωή και τον Άνθρωπο.

Έχει γεννηθεί πλέον ο Νέος Ανθρωπισμός που δεν αγνοεί την αξία της Θρησκείας, χωρίς να είναι ομολογιακού, αλλά βαθιά αναλυτικού και θρησκειολογικού τύπου. Μέσα στη νοητική της περιπλάνηση, αναφέρεται στο δωδεκάθεο, στα τέσσερα αρχαιοελληνικά στοιχεία της Φύσης, Γη, Αέρα, Νερό και Φωτιά ως ενέργεια. Σφίγγει το χέρι της Επιστήμης, των επιτευγμάτων της Υγείας,  της Τεχνολογίας, αγκαλιάζει τη  Φιλοσοφία το «παραπαίδι της ζωής», και συμφιλιώνει  τη θρησκευτική της Παιδεία μαζί τους. Μετουσιώνει και υμνεί τα «γενετικά παρακλάδια», τα θαύματα της Τέχνης. Επικαλείται μαζί με τη Βίβλο, την έκρηξη του Big-Bang, δεν αφήνει τίποτα εκτός, στη σύνθεση των Πάντων του βιβλίου της.

Όλο το βίωμα της περιγράφεται σαν Έρωτας, σαν ένα άλλο Άσμα Ασμάτων, ένας ύμνος στο Κάλλος της αληθινής Ζωής! Οι συνειρμοί και τα όνειρα, όπλα της ψυχανάλυσης και της ανάδυσης του ασυνειδήτου, εμπλέκονται σε μαγικό χορό με τη διαισθητική γνώση, σαν  «μαγικά ταξίδια του μέλιτος», μας λέει. Έτοιμη πια για τον Δεύτερο Κόσμο της.

Στον  Δεύτερο Κόσμο που την οδήγησε το βίωμα του Πρώτου Κόσμου, είναι έμπλεη αγωνίας, πάσχει να μας περιγράψει τη μετάλλαξή της, να μας περιγράψει τη βιωματική νέα γνώση. Το εκστατικό της βίωμα όμως, ανήκει στο Υπερβατικό Άρρητο που δεν περιγράφεται λεκτικά, παρά μόνο μέσα από αρνητικές θέσεις, δεν είναι αυτό, δεν είναι το άλλο μας λέει ο Συκουτρής που ερμηνεύει το Πλατωνικό Συμπόσιο4,8. «Δεν Υπάρχει», μας λέει ο Ζακ Λακάν, δεν υπάρχει η Αλήθεια, η Γυναίκα, η Τρέλα4. Δεν υπάρχει σημαίνει δεν περιγράφεται με λόγια, είναι εξωλεκτικό και υπερβατικό. Η τρέλα δεν υπάρχει, είναι η βιωματική εμπειρία του ανθρώπου, Η γυναίκα δεν υπάρχει, είναι συνώνυμη με την Αλήθεια. Πρόκειται για τη σπάνια γυναίκα που υπερβαίνει τις κοινωνικές επιρροές ρόλων που της επιβλήθηκαν, χωρίς να ακυρώσει τα σύμβολά της4. Είναι ο Λακανικός Βορρόμειος κόμβος S.I.R. του Συμβολικού-Φαντασιακού-Πραγματικού, που διατρέχεται πλέον από το Σύμπτωμα (synthom) του καταιγιστικού Λόγου, για να διατηρηθούν οι εγκόσμιες ισορροπίες9. Στο σημείο αυτό αναδύεται η δεύτερη υπέρβαση της Γερασιμίας Παναγιωτοπούλου. Ο λεκτικός καλπασμός των νεολογισμών της, των μεταφορών και των εικόνων της, η αγωνία της  να μας μεταδώσει  την εξωπραγματική της εμπειρία. Πρόκειται για τον απόλυτα δικό της λογοτεχνικό τρόπο γραφής.

Ξέρει ότι δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, «Υπάρχουν ψυχούλες φτερωτές μέσα σε απέραντο ναρκοπέδιο», «Ο ριγωτός υπηρέτης της χρυσαφένιας άμαξας σε οδηγεί σε μεγάλη κοσμοσυρροή… όλοι μασκαρεμένοι…το χέρι σου χαϊδεύει  κάτω απ΄τα χαμόγελα και ανακαλύπτει πρόσωπα μουντά, τσίγκινα σώματα και άψυχες χρυσαφένιες φαλακρές δεκάρες νομισμάτων», μας λέει.  Προβάλλει διαισθητικά, ο Λακάνιος διαχωρισμός των ανθρώπων, σε αυτούς της ζωώδους αρμονίας από τη μια μεριά και τους άλλους, που εμπεριέχουν το Λόγο και την Αλήθεια, από την άλλη4. Καιρός να δώσουν τα χέρια, για το καλό όλων!

Το βίωμά της είναι υπέρτατο, το έχουν νοιώσει λίγοι, αλλά αθροιστικά αρκετοί άνθρωποι μέσα στους αιώνες. Απόλυτα δικός της είναι ο τρόπος περιγραφής και ο τρόπος μετάδοσης στον απλό άνθρωπο, ο τρόπος που θα γαληνέψει και θα ανακουφίσει, εύχεται,  τους συνανθρώπους της.

Όσοι θαυμάσουν το λόγο της, εμπεριέχουν τα σπέρματα αγάπης μέσα τους. «Αρχή Φιλοσοφίας το θαυμάζειν» λένε οι αρχαίοι μας πρόγονοι8. Γι αυτό απευθύνεται και διδακτικά, ομολογιακά σε κάποια σημεία, ως κατήχηση για κάποιους. «Αγαπήστε, μας λέει, αγαπήστε τον Άνθρωπο, λατρέψτε τη Ζωή. Δεν είμαστε μόνο ό,τι συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας, υπάρχει γύρω μας μεγάλη ενεργειακή ροή». Μη Φοβάστε, μας λέει με δικά της λόγια.

Περνάει πια στον Τρίτο Κόσμο.

Στον Τρίτο Κόσμο, ομολογεί ότι πρόκειται για τον μεταθανάτιο κόσμο, πέρα από την ύλη. Κραυγάζει ξανά «Δεν είμαστε μόνο ό, τι βλέπουμε». Υπογραμμίζει με τον τρόπο της τα λάθη του απόλυτου υλισμού και την αποκοπή του ανθρώπου από τη βαθύτερη φύση του.

Μας βοηθάει με νέες παρομοιώσεις να κατανοήσουμε ότι οι Τρείς Κόσμοι της, είναι αντιστοιχίες ενός ενιαίου όλου που μιμείται  τον ανθρώπινο οργανισμό. Ο Πρώτος Κόσμος είναι τα νιάτα «ο αυθόρμητος καιρός» μας λέει. Ο Δεύτερος Κόσμος είναι η ωριμότητα που φέρνει η γνώση, η εμπειρία και η εκπαίδευση στους ενήλικες, ενώ ο Τρίτος Κόσμος είναι η Σοφία του γήρατος. Γεννιέται η «Τρίτη Διαίσθηση» όπως την αποκαλεί. Στον Τρίτο Κόσμο,  μας καλεί να ξεφύγουμε από το μικρόκοσμό μας και να αγκαλιάσουμε την Πλάση όλη. «Όλα συνδέονται με όλα…. Το Σύμπαν αλληλεπιδρά….Είμαστε ‘ΕΝΑ», συλλαμβάνει τη φιλοσοφική έννοια του Ενός10.

Προτρέπει ξανά, να απαλλαγούμε από την Άγνοια και να βιώσουμε τη Γνώση ή να υιοθετήσουμε τη σωστή Γνώμη, αναπαράγοντας για μια φορά ακόμα το αρχαιοελληνικό τρίπτυχο Γνώση-Άγνοια-Γνώμη9.

Αναφέρεται επανειλημμένα στην Τρέλα γιατί την άγγιξε και την ξεγέλασε. «Σαν ύαλη λαμποκοπή…γυάλινο πλαίσιο της ακροαιχμάλωτης κόψης». Τι άλλο να μας πει, το διαμάντι κόπηκε και έγινε λαμπερό μπριγιάν. Πρόκειται για μικρογραφία λεξιπλαστικής όπως στην Οδύσσεια του Καζαντζάκη των 33.000 στίχων και των άπειρων νεολογισμών11. Μας χαρίζει νέα γλώσσα. Το δικό της ένστικτο επεκτείνει και εμπλουτίζει τη λογοτεχνική γλώσσα.

Προτείνει τη συμφιλίωση με τον Παλαιό Κόσμο, γυρίζει κοντά  μας για κάθε προσφορά! Αυτό εξάλλου λένε όλες οι Φιλοσοφικές Σχολές, όλες οι Ψυχαναλυτικές Σχολές, όλες οι Θρησκείες. Πρέπει να γυρίσεις στα εγκόσμια, σε χρειάζονται οι σκιές των Ανθρώπων. Ο Πλάτωνας περιγράφει το φωτισμό μέσα στο σκιερό Σπήλαιο, όπου πρέπει αργά να ξαναγυρίσεις για τους άλλους, συνηθίζοντας το φως και το σκοτάδι12. Ο Φιλοσοφικός 4ος Ερωτικός Αναβαθμός  περικλείει την έλαμψη και ενόραση που γίνεται αιφνίδια, αλλά πρέπει να γυρίσεις στον 3ο  Ερωτικό Αναβαθμό, του Λόγου, των Γραμμάτων και της Επιστήμης, προσφέροντας στον Άνθρωπο.  Η ψυχανάλυση λέει το ίδιο, μετά το ταξίδι αυτογνωσίας, πρέπει να σταθείς δίπλα στους ανθρώπους για κάθε προσφορά, μετουσιώνοντας και υλοποιώντας παράλληλα τη δική σου απόλαυση4.  «Ο Τρίτος Κόσμος είναι πλέον η θεραπεία της Ψυχής», μας λέει η Γερασιμία Παναγιωτοπούλου, επιστρέφοντας πανηγυρικά κοντά μας.

Έχει στο μεταξύ συνομιλήσει με όλα και με όλους, με τις άλλες θρησκείες, με τον αγνωστικισμό, με τη μορφική διδασκαλία «με ό, τι περιγράφουμε ως Θεό…ξέρουμε τι λέμε;» Αμφισβητεί, «Εν οίδε ότι ουδέν οίδε» και ας είδε όλα τα ανθρώπινα επιτρεπτά όρια. «Η Ζωή δεν μας αποκαλύπτει όλες τις Αλήθειες», λέει, ήσυχη πια για ό,τι της χαρίστηκε.

Προχωρεί αμφισβητώντας, αλλά πάντα ΕΝΘΕΗ, ως νεογέννητο Ομιλ-όν4, μας εκθέτει το βίωμά της και θέλει να μας μυήσει στα «Άγια των Αγίων», στην παγκόσμια ανθρωπιστική διανόηση.

Μετατρέπεται σε Πομπό ιδιαίτερου Μηνύματος, προς κάθε Δέκτη! Αυτό είναι το Έργο που σκιαγραφείται στον Τρίτο Κόσμο που μας αναλύει.

Μία ακόμα κατηγοριοποίηση  για τους Τρεις Κόσμους,  είναι αντίστοιχα, το ασυνείδητο (πρώτος), το συνειδητό (δεύτερος), το υπερβατικό (τρίτος κόσμος). Το σκοτεινό πέπλο που σκεπάζει το νου του Απλού Ανθρώπου, άνοιξε. Ζήτω ο Σύνθετος Άνθρωπος του Ολισμού13! Νικήθηκε με τα πάθη της ο Ατομικισμός και ξεπεράστηκε ο μικρόκοσμος του ορατού κόσμου. Το βίωσε διττά αισθητικά - διαισθητικά η Γερασιμία και ένθερμη θέλει να  το μεταδώσει!

Στη γήινη επιστροφή της, ξαναπερνάει από το πλανητικό σύμπαν, υμνεί ακόμα μια φορά το Κόκκινο Ρουμπίνι, την παρομοίωση της Γης, αλλά μας υπογραμμίζει ότι περιέχει την λογοτεχνική-μυθοπλαστική της επινόηση, την «πριγκίπισσα Λαβένια», τη συνεχή και αναλλοίωτη ενεργειακή ροή που κατοικεί στο εσωτερικό της Γης και μας δίνει τη Ζωή. Σε καταστάσεις μεγάλης έντασης, ο άνθρωπος γεννάει μύθους4.

Ο κόσμος των Ιδεών που την κατέκλεισε επιστρέφει για να ενδυναμώσει την ανθρώπινη και πάσχουσα ψυχή. Πριν κλείσει αυτόν το θαυμάσιο κύκλο, για άλλη μια φορά κάνει τη μοναδική Σύγκρουση που συναντάει κανείς στο βιβλίο της, τη σύγκρουση που ενεργοποιεί τη σκέψη13, τη σύγκρουση με την ανομία, την ανθρώπινη απληστία και τη θεοποίηση του κέρδους, με τα ανεξέλικτα ανθρώπινα πάθη του μίσους, του φθόνου, της εκμετάλλευσης. Στρέφεται ενάντια στον χρηματοεξαρτώμενο άνθρωπο που έχασε, με το κυνήγι των υλικών αγαθών, την ψυχή του.

Ξαναγυρίζει στο θρησκευτικό λόγο που την ανάθρεψε, διότι δεν διαθέτει το α.α (αντ’ αυτού) της θρησκείας.  Στον αντίποδα, βάζει την κριτική για την έννοια της αμαρτίας, της αδικίας  και πολλών ποικίλων αντιθέσεων, σε αναζήτηση της σύνθεσης. Καταληκτικά σφίγγει εκ νέου το χέρι της επιστημονικής ερμηνείας του Big Bang, για την δημιουργία της Ζωής ως ενσάρκωση του Θεού, στα μυριάδες σώματα και των ψυχών ως «ουράνια αποκόμματα».

Επίλογος-Προτάσεις

Το βιβλίο της Γερασιμίας Παναγιωτοπούλου πρέπει να μελετηθεί διεπιστημονικά, από Φιλόσοφους, Φιλόλογους, Γλωσσολόγους, Θεολόγους, Ψυχαναλυτές, Επιστήμονες της Υγείας, Θεωρητικούς Φυσικούς, Λογοτέχνες και Μυθοπλάστες. Το ασυνείδητο είναι δομημένο σαν Γλώσσα και το δικό της εκφράζεται μέσα από λεξιγένεση και εννοιολογία, που αξίζει να μελετηθούν. Την ώρα της υπέρβασης, δεν την χωράει ο Τόπος, δεν την χωράει η Γλώσσα. Το συλλογικό ασυνείδητο14 που μας εμπλέκει όλους,  έχει πολλά να ωφεληθεί από την καταγραμμένη  μεταφυσική σύλληψη της Γερασιμίας, που, ευτυχώς, γνωρίζει παράλληλα τις σωματικές λειτουργίες.

Το βιβλίο «Οι Τρεις Κόσμοι» αξίζει να διαβαστεί με επιμονή και υπομονή. Μαγεύει η λογοτεχνική γλώσσα, οι νεολογισμοί και οι βαθύτερες έννοιες που μας αφορούν όλους, γιατί μας περιέχει όλους. Πολλοί θα σταθούν για καιρό στις φράσεις της, που είναι αληθινοί ποιητικοί στίχοι. Θα εμπνευστούν! Πολλές νέες λέξεις θα πυροδοτήσουν την Ομορφιά καθεαυτή, ενώ η ενόρασή της θα μας προβληματίσει και μακάρι να μας κινητοποιήσει.

Η Πειθώ μέσω του Λόγου, απευθύνεται κυρίως στους ανθρώπους που είναι ευαισθητοποιημένοι στις γλώσσες και τους πολιτισμούς15, γι αυτό μας καλεί να επεξεργαστούμε τις έννοιες του Φόβου και της Αμαρτίας, για να μην γίνονται μπούμερανγκ στα άτομα και τις κοινωνίες!

Ας απολαύσουμε όλοι, διαβάζοντας  τους Τρείς Κόσμους!  Εγώ διάβασα το βιβλίο, αλλά ομολογώ, θα ξαναγυρίσω πολλές φορές στις σελίδες του! Σας ευχαριστώ.

Δρ ΣΟΦΙΑ ΑΡΑΒΟΥ-ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ

Αναφορές

Αριστοτέλης (1993) Ηθικά Νικομάχεια. Αθήνα, εκδ. Κάκτος

Bergson, H. (1920) Mind-energy . Collection of essays and lectures McMillan.

Μαρωνίτης, Δ. (2012) Οδύσσεια. Αθήνα, εκδ. ΜΙΕΤ

Αράβου, Σ. (2005). Ο Έρωτας αντίστιξη στο Φόβο. Δοκίμια ερμηνευτικού μέρους. Αθήνα, Ελλ. Γράμματα

 Π.Ο.Υ. WHO. Global suicide. World imperative. Werther and Magic Flute effect. Writers instructions

Φρόυντ, Σ. (1995). Η ερμηνεία των Ονείρων. Αθήνα, εκδ. Επίκουρος

Λακάν, Ζ. (2001). Το σεμινάριο ΧΙ. Οι τέσσερις θεμελιακές έννοιες της ψυχανάλυσης. Αθήνα, εκδ. Κέδρος

Συκουτρής, Ι. (2002). Πλάτωνος Συμπόσιον. Αθήνα, Εστία

Αράβου, Σ. (2016) Παρουσίαση του βιβλίου «Τα Χέρια», εκδ. Όστρια. Nktkp blogspot. Εκδηλώσεις συνεργατών.

Πελεγρίνης, Θ. (2004) Λεξικό Φιλοσοφίας. Αθήνα, εκδ. Ελλ.  Γράμματα

Καζαντζάκης, Ν. (2006). Οδύσσεια. Αθήνα, εκδ. Καζαντζάκη

Πλάτων (1993) Πολιτεία. Αθήνα, εκδ. Κάκτος

Αράβου, Σ. (2008).  Διαδικασίες επιρροής οδοντιατρικά φοβικών και μη φοβικών ασθενών. Διδακτορική διατριβή. Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

Γιούνγκ, Κ. (2010)  Η Ψυχολογία του Ασυνείδητου.  Αθήνα,  Εκδ. Ιάμβλιχος 

Moscovici, S. (1976). Social influence And social change. London, Academic Press