ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ

Ο Αθανάσιος Λευκαδίτης γεννήθηκε το 1872 στην Αθήνα και καταγόταν από το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς.

Το 1899 έλαβε το δίπλωμα Καθηγητή Γυμναστικής. Η αγάπη του για τον αθλητισμό τον οδήγησε να γίνει άριστος αθλητής της γυμναστικής. Υπήρξε, επίσης, Διευθυντής του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου και καθηγητής της γυμναστικής στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και το Ελληνικό Εκπαιδευτήριο του Δημήτρη Μακρή. Διετέλεσε μέλος πολλών ελληνικών αθλητικών αντιπροσωπειών, όπως στους Μεσο – ολυμπιακούς αγώνες του 1906, στους ναυτικούς αγώνες του ίδιου έτους και στους Παναιγυπτιακούς αγώνες του 1907 ως αρχηγός αποστολής .

Το 1908 με την ευκαιρία των 4ων Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο της Αγγλίας, ως μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας, συνάντησε σε ένα κατάστημα ένα μικρό παιδί που φορούσε την Προσκοπική του στολή.

Εκεί ακολούθησε ο κάτωθι διάλογος :

– Τι είσαι εσύ;

– Πρόσκοπος

– Και τι σημαίνει αυτό;

– Πρόσκοπος είναι ένα παιδί που είναι πάντα έτοιμο να βοηθάει τους άλλους και να κάνει μια καλή πράξη, κάθε μέρα.

Τότε ο Λευκαδίτης απάντησε στο παιδί, ότι μόλις έκανε μια καλή πράξη. Η ωραία αυτή απάντηση του νεαρού Άγγλου Προσκόπου, έδωσε την αφορμή στον Αθανάσιο Λευκαδίτη να μελετήσει τον Προσκοπισμό και να τον μεταφέρει και στην Ελλάδα.

Ο Αθανάσιος Λευκαδίτης, ο «παππούς», όπως τον αποκαλούσαν οι πρόσκοποι που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν στα στερνά του, ο Ιδρυτής του Ελληνικού Προσκοπισμού, ήταν αθλητής, γυμναστής, προπονητής και φανατικός λάτρης της ζωής υπαίθρου, με μια δράση που ξάφνιαζε την κοινωνία των αρχών του 20ου αιώνα. Απλός, τίμιος, με αδαμάντινο χαρακτήρα, προκαλούσε την αγάπη και το σεβασμό. Τα παιδιά τον λάτρευαν. Δεν επεδίωκε αξιώματα και τιμές. Διαπαιδαγώγησε χιλιάδες προσκόπους, μαθητές και αθλητές και πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες.

Από τα μαθητικά του χρόνια, ο Λευκαδίτης αφιέρωνε πολλές ώρες στη φυσική αγωγή, στο κολύμπι, και στην ποδηλασία.

Ο Λευκαδίτης πίστευε ακράδαντα ότι η αγάπη για τη φύση και τον αθλητισμό δεν αναπτύσσει μόνο το σώμα, αλλά διαμορφώνει χαρακτήρα, ισότιμα για τα αγόρια και τα κορίτσια. Η πείρα και η επιστημονική καθοδήγησή του, έδωσαν στους μαθητές του την ευκαιρία, να κατακτούν περίλαμπρες νίκες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Παράλληλα με τον κλασικό αθλητισμό, το 1908, ο Λευκαδίτης διαιτητεύει σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, ενώ το 1920, πρωτοστατεί στη διάδοση των πρωτόγνωρων τότε στην Ελλάδα αγωνισμάτων του βόλεϊ και του μπάσκετ.

Ο Λευκαδίτης απολάμβανε το σεβασμό όλου του αθλητικού χώρου, για τις πλατιές γνώσεις, το ήθος και το χαρακτήρα του. Η Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων και η Ένωση Αθλητικών και Γυμναστικών Συλλόγων ζητούσαν συχνά τις υπηρεσίες του, τις οποίες ο ίδιος πρόσφερε πρόθυμα. Συμμετείχε σε πολλές αντιπροσωπείες ελληνικών αθλητικών ομάδων στο εξωτερικό και διετέλεσε μέλος σε διοικητικά συμβούλια πολλών αθλητικών σωματείων, καθώς και μέλος της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων.

Ως αθλητής του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου, διακρίθηκε σε αγώνες γυμναστικής και αναρρίχησης, ενώ ήταν και μανιώδης ποδηλάτης. Με το αγαπημένο του ποδήλατο, πήγαινε στην εργασία του, στις γειτονιές της Αθήνας και στην ύπαιθρο. Ο Λευκαδίτης ήταν ένας επαναστάτης, σε μια εποχή που οι κάτοικοι των πόλεων αγνοούσαν την ύπαιθρο και οι κάτοικοι των χωριών δεν την εκτιμούσαν.

Χαιρόταν να ζει στην ξύλινη εξοχική κατοικία του, στη Βούλα, όπου φιλοξενούσε τους φίλους του, είχε δική του βάρκα, για κωπηλασία και ψάρεμα. Αγαπούσε πολύ το κολύμπι και ήταν άριστος κυνηγός.

Η μεγάλη προσφορά του ήταν ότι στράφηκε στους νέους. Φανατικός οπαδός της ελεύθερης ανατροφής των παιδιών, με το παράδειγμα και τις παροτρύνσεις του, οδηγούσε συχνά τους μαθητές του σε εκδρομές, πεζοπορίες, ορειβασίες, κωπηλασίες και κατασκηνώσεις, ξαφνιάζοντας την κοινωνία των αρχών του 20ου αιώνα. Η αγάπη του για τα παιδιά ήταν φανερή, σε κάθε στιγμή της ζωής του. Υπήρξε ο πρώτος αρχηγός παιδικής εξοχής στην Ελλάδα, το 1911, στη Βουλιαγμένη, και μάλιστα μεικτής, γεγονός πρωτοποριακό για την εποχή του.

Το 1931 και ενώ συνεχιζόταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ο υπουργός παιδείας Γεώργιος Παπανδρέου ενίσχυαν τις νέες ιδέες. Στο τέλος του σχολικού έτους 1930 -1931, ολόκληρο το Μαράσλειο Διδασκαλείο μεταφέρθηκε στην εξοχή και συνέχισε τα μαθήματά του σε κατασκήνωση, με άριστα αποτελέσματα. Εμπνευστής του πρωτοποριακού αυτού εγχειρήματος ήταν ο Αθανάσιος Λευκαδίτης.

Ο Λευκαδίτης ήταν αγνός χριστιανός, δίκαιος, ταπεινός και φιλάνθρωπος. Ήταν οικονομικά ανεξάρτητος. Αγαπούσε τους συνανθρώπους του και κυρίως τους νέους. Διέθετε χρόνο και χρήματα για το έθνος, την κοινωνία και τα παιδιά, ακόμα και πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Δεκάδες ήταν οι δωρεές του, σε ομάδες προσκόπων και οδηγών, στο ΠΙΚΠΑ, σε συλλόγους και σε άπορα παιδιά.

Τα πρώτα χτυπήματα κλόνισαν την υγεία του το 1939, όταν η δικτατορία του Μεταξά διέλυσε το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων και το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών, για να καταστήσει κυρίαρχη και υποχρεωτική την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, την Ε.Ο.Ν., την οποία ίδρυσε και καθοδηγούσε ο ίδιος ο Μεταξάς.

Μόλις άρχισε η κατοχή, η Ε.Ο.Ν. διαλύθηκε. Οι πρόσκοποι άρχισαν να ανασυντάσσονται κρυφά. Αρκετές προσκοπικές ομάδες έκαναν μυστικές συγκεντρώσεις, χωρίς στολή, πότε στο σπίτι του ενός και πότε στο υπόγειο κάποιου άλλου, παρά τις τρομερές στερήσεις και τον κίνδυνο που διέτρεχαν.

Την περίοδο 1941 – 1944, οι Γερμανοί του Χίτλερ και οι Ιταλοί του Μουσολίνι είχαν στερήσει από τον ελληνικό λαό την ελευθερία και το ψωμί του και ο θάνατος θέριζε καθημερινά τους εξαντλημένους από την πείνα Έλληνες. Ο Λευκαδίτης, ηλικιωμένος πια και αδύναμος, έπασχε από μαρασμό και εξάντληση. Τον Ιούνιο του 1942, έμενε στο σπίτι του, στη Βούλα. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, δείχνοντας και πάλι έμπρακτα την αγάπη του για τα παιδιά, αποδέχεται τη θέση του αρχηγού των παιδικών εξοχών του Δήμου Αθηναίων, για τα φτωχά παιδιά, στο Ζούμπερι.

Το 1943, τα προβλήματα στην υγεία του γίνονται όλο και πιο έντονα. Το νήμα της ζωής του μεγάλου αυτού ευεργέτη, κόπηκε στις 18 Ιουνίου του 1944. Πέθανε από εξάντληση, σε ηλικία 72 ετών, άγαμος, χωρίς παιδιά, έχοντας προσφέρει μεγάλο έργο στην αγωγή χιλιάδων νέων.

Η κηδεία του έγινε την επόμενη μέρα, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Παρά την τρομοκρατία και την αγριότητα του κατακτητή, εκείνο το απόγευμα, συγκεντρώθηκαν, με πολιτική περιβολή, τριακόσιοι περίπου Βαθμοφόροι και Πρόσκοποι, από τις τριάντα ομάδες, που δρούσαν τότε κρυφά στην Αθήνα και στον Πειραιά, για να αποδώσουν τον ύστατο φόρο τιμής στο μεγάλο αυτό ανθρωπιστή και να τον αποχαιρετήσουν, ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο.

Παρά τον θάνατο του ιδρυτή , τα επόμενα χρόνια ο προσκοπισμός επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα και μέχρι σήμερα είναι ζωντανός και ενεργός δίνοντας την ευκαιρία σε εκατοντάδες νέους να ζήσουν μοναδικές εμπειρίες, καλλιεργώντας το πνεύμα και προσφέροντας απλόχερα βοήθεια στο κοινωνικό σύνολο.

Ο προσκοπισμός τον πικραίνει, το 1926, όταν με τη λήξη της θητείας του, το Διοικητικό Συμβούλιο δεν του ανανεώνει την εντολή. Η τότε δικτατορία του Πάγκαλου, αλλά και αργότερα οι δικτατορίες του Κονδύλη και του Μεταξά, δεν ήθελαν τον δημοκρατικών πεποιθήσεων Αθανάσιο Λευκαδίτη, στη διοίκηση του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων.

Ο Λευκαδίτης δεν δείχνει τη λύπη του, ούτε μνησικακεί. Αντίθετα, σε μια έξαρση προσκοπικής υψηλοφροσύνης, στέλνει μήνυμα στους προσκόπους του, καλώντας τους να εργαστούν με αγάπη και αφοσίωση για τις προσκοπικές αρχές. Στην 1η Πανελλήνια Προσκοπική Συγκέντρωση, που πραγματοποιείται τον ίδιο χρόνο, είναι παρών και βοηθά, με κάθε τρόπο, στην οργάνωση της επίδειξης.

Πηγή:scoutsofathens.gr