Σε 10 μέρες συμπληρώνονται 3 μήνες επίσχεσης εργασίας των εργαζομένων στο Κοργιαλένειο Ίδρυμα, πράγμα που σημαίνει ότι εξακολουθούν να είναι απλήρωτες οι εργαζόμενες και ταυτόχρονα εξακολουθούν να είναι κλειστή η Βιβλιοθήκη κλειστό και το Μουσείο. Τι κάνει, όμως, όλο αυτό το διάστημα το Κοργιαλένειο Διοικητικό Συμβούλιο; Και για να μην ξεχνιόμαστε ας γράψουμε για ποιους πρόκειται: Πρόεδρος ο μητροπολίτης, αντιπρόεδρος ο κ. Γουλιέλμος Κατσούνης, ταμίας ο κ. Ελευθέριος Παγουλάτος, και μέλη οι κ.κ. Γεώργιος Μοσχόπουλος, Παναγιώτης Μπαζίγος, Ιωάννης Κεκάτος και Γεράσιμος Μπάλλας. Για να δούμε, λοιπόν, πώς εκτιμάται και πώς αξιολογείται η στάση των παραπάνω κυρίων και γενικότερα του Διοικητικού Συμβουλίου.
Η εκτίμηση, βέβαια, και αξιολόγηση θα γίνει έχοντας ως δεδομένα: 1) την απαράδεκτη κατάσταση της επί 8 μήνες απλήρωτης εργασίας των εργαζομένων στο Ίδρυμα, 2) την για 3 περίπου μήνες συνεχιζόμενη επίσχεση εργασίας των εργαζομένων, 3) την πρωτόγνωρη συμπαράσταση θεσμικών οργάνων και μαζικών φορέων στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων, και 4) τη βροντερή και παράλληλα απαξιωτική σιωπή του Κοργιαλενείου Διοικητικού Συμβουλίου (Κ.Δ.Σ.).
Αναλγησία: Βαριά η κουβέντα, αλλά για να δούμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Με ποιους τρόπους, με ποιες ενέργειες, το Κ.Δ.Σ. έδειξε το ενδιαφέρον του για τις εργαζόμενές του στους 8 απλήρωτους μήνες; Γιατί εδώ δεν πρόκειται για το απρόσωπο κράτος ή το στυγνό εργοδότη που δεν πληρώνει τον υπάλληλό του και αδιαφορεί γι’ αυτόν. Εδώ τα πρόσωπα είναι γνωστά, οι οικογένειες είναι γνωστές. Καμιά χειρονομία καλής θέλησης δεν υπήρξε από τα μέλη του Κ.Δ.Σ.· εννοούμε ενέργεια ανθρωπιάς, αλληλεγγύης. Ποτέ δεν τις ρώτησαν πώς τα βγάζουν πέρα με απλήρωτους μήνες δουλειάς. Ποτέ δεν βρήκαν τρόπους να δείξουν την αλληλεγγύη τους στις απλήρωτες εργαζόμενές τους. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά γι’ αυτές και τη στιγμή που αυτές παρόλο που ήταν μήνες απλήρωτες συνέχιζαν με το ίδιο ενδιαφέρον να εξυπηρετούν τους επισκέπτες του Μουσείου και τους αναγνώστες και ερευνητές της Βιβλιοθήκης. Δεν φαίνεται να νιώθουν καμιά ενοχή για την έλλειψη μιας τέτοιας ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πρώτη φορά σε τοπικό επίπεδο διαπιστώνεται τέτοια αναλγησία. Αλλά και τώρα που άλλους 3 μήνες είναι ουσιαστικά απλήρωτες, αφού βρίσκονται σε επίσχεση, δεν έχουν δείξει κανένα ενδιαφέρον.
Αδιαφορία: Ενώ η τοπική κοινωνία εκδήλωσε τη συμπαράστασή της στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων, ενώ κινητοποιήθηκαν θεσμικά όργανα και φορείς, το Κ.Δ.Σ. αδιαφορεί. Μπορεί κάποια μέλη του να τηλεφωνούν σε υπουργεία για την αποστολή της επιχορήγησης, μπορεί κάποια μέλη να παρουσιάστηκαν στις συνεδριάσεις του Δημοτικού και Περιφερειακού Συμβουλίου, μπορεί να επισκέφτηκαν τον αντιπεριφερειάρχη, αλλά αυτά δεν σημαίνουν ενδιαφέρον – εκείνο δηλαδή το ενδιαφέρον που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες; Και εξηγούμαστε:
--Τρεις μήνες τώρα ούτε μια φορά δεν έχει συνεδριάσει το Κ.Δ.Σ., εκτός αν συνεδριάζει κρυφά και ...παράνομα. Πρώτη φορά συμβαίνει ένας χώρος, μια υπηρεσία, ένα Ίδρυμα να έχει σοβαρότατο πρόβλημα και οι διοικούντες να ... αποφεύγουν να συνεδριάσουν, λες και δεν τους αγγίζει το πρόβλημα, λες και το πρόβλημα είναι των εργαζομένων και όχι των ίδιων των διοικούντων. Το Δημοτικό Συμβούλιο συνεδρίασε, το Περιφερειακό Συμβούλιο συνεδρίασε, αλλά το Κοργιαλένειο Διοικητικό Συμβούλιο δεν συνεδριάζει, γιατί προφανώς έτσι γουστάρει....
--Τρεις μήνες τώρα και το Κ.Δ.Σ. δεν είχε την ευαισθησία να καλέσει και να συζητήσει με τις εργαζόμενες τι πρόκειται να γίνει, τι σκέφτεται να κάνει για τη λύση του προβλήματος. Πέρα από το αν έπρεπε ή όχι να ζητήσουν ή να απαιτήσουν οι ίδιες οι εργαζόμενες συνάντηση και ουσιαστική συζήτηση με το Κ.Δ.Σ., το τελευταίο, από την ίδια τη φύση του και τους σκοπούς ύπαρξής του, είχε την υποχρέωση να κάνει αυτό το βήμα. Δεν το έκανε, δεν το κάνει. Αντίθετα, κρύβεται, παίζει τον κλέφτη και τον αστυνόμο...
--Τρεις μήνες τώρα δεν έχει εκδώσει ούτε μία ανακοίνωση, δεν έχει προβεί σε καμιά δήλωση, έτσι ώστε να πληροφορήσει τον κόσμο τι θα γίνει με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Αν αυτό δεν είναι αδιαφορία, τότε τι είναι; Μαζικοί φορείς, θεσμικά όργανα, μεμονωμένα άτομα προτείνουν, προβληματίζονται και αναρωτιούνται, αλλά το Κ.Δ.Σ. έχει αποφασίσει να απαξιώνει την τοπική κοινωνία...
Ανευθυνότητα: Το Κ.Δ.Σ. έχει την τύχη να διοικεί μια μοναδική Βιβλιοθήκη και ένα υπέροχο Μουσείο. Δηλαδή η τοπική κοινωνία έχει τυπικά και ουσιαστικά αποδεχτεί ότι το κάθε φορά Κ.Δ.Σ. είναι το καταλληλότερο για τη διοίκηση των συγκεκριμένων μορφωτικών και πολιτιστικών χώρων. Όμως η πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων έχει αποδείξει ότι ούτε κατάλληλο ούτε υπεύθυνο είναι το σημερινό Κ.Δ.Σ. (Δεν ξεχνάμε ότι αυτό το Κ.Δ.Σ. είχε στα χέρια του τις τύχες του Κοργιαλενείου Ιδρύματος, όταν συνταράχθηκε η τοπική κοινωνία από το γνωστό οικονομικό σκάνδαλο). Το συγκεκριμένο Κ.Δ.Σ. με την πολιτική και την τακτική του έχει επιτρέψει να παραμένει κλειστή η Βιβλιοθήκη και το Μουσείο 3 μήνες τώρα. Και ενώ 210 εκπαιδευτικοί απευθύνθηκαν σ’ αυτό για την επαναλειτουργία Βιβλιοθήκης και Μουσείου, λόγω έναρξης της σχολικής χρονιάς, το Κ.Δ.Σ. έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια την αγωνία αυτών των δασκάλων. Η Κοργαλένειος Βιβλιοθήκη εννοείται ότι είναι ο μοναδικός δημόσιος χώρος πρόσβασης στη γνώση στην πόλη του Αργοστολίου και όχι μόνο. Η έλλειψη δηλαδή ευθύνης στην καλύτερή της ...στιγμή. Επομένως στα χέρια ποιων έχει ανατεθεί η λειτουργία μιας Βιβλιοθήκης, όταν αυτοί δεν συμμερίζονται ούτε με μια απάντηση την αγωνία της εκπαιδευτικής κοινότητας;!!
Ανικανότητα: Όταν μια Διοίκηση δείχνει αναλγησία απέναντι σε προβλήματα των εργαζομένων της, για τα οποία η ίδια είναι υπεύθυνη, όταν μια Διοίκηση δείχνει αδιαφορία απέναντι σ’ ένα σοβαρότατο πρόβλημα των εργαζομένων της, όταν μια Διοίκηση δείχνει ανευθυνότητα απέναντι σ’ ένα πρόβλημα ιδιαίτερης ευαισθησίας – κλειστή η Βιβλιοθήκη τρεις μήνες τώρα,– τότε είναι κανείς που θα συμφωνήσει ότι η συγκεκριμένη Διοίκηση μπορεί να χαρακτηριστεί ικανή να διαχειριστεί το συγκεκριμένο πρόβλημα σε όλες τις διαστάσεις του; Η λογική λέει ότι η συγκεκριμένη Διοίκηση είναι ανίκανη.
Το κύριο λοιπόν ερώτημα διατυπώνεται έτσι: Εφόσον δεν είναι ικανό το σημερινό Κ.Δ.Σ. να διαχειριστεί την υπάρχουσα κρίση, εφόσον δεν είναι ικανό να δώσει μια βιώσιμη λύση στο σοβαρότατο πρόβλημα, τι πρέπει να γίνει;
Το παραπάνω ερώτημα και την ενδεχόμενη απάντηση ας τα σκεφτούν καλά όσοι έχουν αρμοδιότητες σ’ αυτόν τον τόπο.
Γιατί θα γίνουν συνυπεύθυνοι για το ότι παραμένουν απλήρωτες οι εργαζόμενες, παραμένει κλειστή η Βιβλιοθήκη, παραμένει κλειστό το Μουσείο.
ΣΠΥΡΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου