Μια ιστορική έρευνα
απαιτεί κάποια ιδιαίτερη οπτική θεώρηση για να μπορέσεις να την κρίνεις.
Σίγουρα, δεν είναι ένα λογοτεχνικό έργο όπου καλείσαι να διακρίνεις τη
γλαφυρότητα του λόγου ή την ανάπτυξη προσωπικών ιδεών και σχολιασμών του
συγγραφέα. Η εμπειρία που απέκτησα σε αυτόν τον τομέα, γράφοντας κι εγώ το
Λεξικό των Ελλήνων Ηθοποιών, με δίδαξε οτι η έρευνα είναι μια καθαρά επιστημονική εργασία και η ικανότητα του
συγγραφέα κρίνεται από τη συγκέντρωση πολλαπλών στοιχείων γύρω από το θέμα που
διαπραγματεύεται. Τα στοιχεία αυτά πρέπει να τα επεξεργαστεί διεξοδικά, να τα
συνθέσει και να τα καταγράψει με ψυχρή αντικειμενικότητα και ακρίβεια πάνω στο
χαρτί. Η μόνη προσωπική επιλογή που του απομένει και αυτή θα τον χαρακτηρίσει
σαν ερευνητή, είναι ο τρόπος σύνθεσης των στοιχείων που ανακάλυψε.
Η έρευνα γύρω από την
ελληνική θεατρική ζωή του παρελθόντος είναι από τις πιο δύσκολες και επίπονες.
Σε παραπέμπει σ' ένα εξονυχιστικό "ψάξιμο" σε μια χαώδη περιοχή, όπου
τα γεγονότα, τα πρόσωπα και οι χρονολογίες "ξετρυπώνονται" με πολύ
βάσανο μέσα σε πολλαπλές πηγές. Και εδώ πρέπει να διασταυρώσεις τις
πληροφορίες, να τις συγκρίνεις και να τις αξιολογήσεις, ακολουθώντας μια
προσωπική μεθοδολογία και καταλήγοντας σ' έναν δικό σου τρόπο σύνθεσης των
στοιχείων, όπως ανάφερα πιο πάνω.
Διαβάζοντας το βιβλίο
του Διονύση Μουσμούτη, "Το Θέατρο στην πόλη της Ζακύνθου", επαλήθευσα
αυτές τις γνώμες μου για τη θεατρική έρευνα και βασιζόμενος στη δική μου
εμπειρία εκτίμησα την τεράστια προσπάθεια του συγγραφέα. Πλούσια η βιβλιογραφία
που αναφέρει στο τέλος και επίμονη η αναζήτηση της ειδησεογραφίας απο τον Τύπο
της περιόδου που ερεύνησε (1901 - 95).
Ο Α. Μουσμούτης έχει
ξεκινήσει μια καταγραφή της θεατρικής δραστηριότητας στη Ζάκυνθο, από το 1860
μέχρι το 1953. Θέττοντας σαν ορόσημο την ίδρυση του Δημοτικού Θεάτρου
"Φώσκολος" και την καταστροφή του από τους σεισμούς του 1953.
Το βιβλίο λοιπόν που
παρουσιάζω σήμερα είναι ουσιαστικά ο δεύτερος τόμος της εργασίας του. Και είμαι
βέβαιος οτι θα την ολοκληρώσει αυτή την επίπονη έρευνα, με το
"μεράκι" που τον διακρίνει και το πάθος του για τη Ζάκυνθο, μια πόλη
με σημαντική θεατρική παράδοση από τα χρόνια του Μεσαίωνα. Ο καλοπροαίρετος και
μυημένος στα θεατρικά πράγματα αναγνώστης, θα εκτιμήσει οτι πέρα από την
παράθεση θεατρικών γεγονότων, που αφορούν την συγκεκριμένη πόλη, ο συγγραφέας
καταθέτει κοντά στις υπάρχουσες μελέτες μια νέα καταγραφή θιάσων, προσώπων και
έργων που σημαδεψαν το Ελληνικό Θέατρο.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΕΞΑΡΧΟΣ
Ηθοποιός
Περιοδικό «Συλλογές»,
τεύχος 186
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου