ΕΙΔΑ: ΤΟΝ ΛΟΛΕΚ ΣΤΟ FAUST

Μοναχικό, ωμό συναίσθημα από ένα νέο άνδρα που ο πυρήνας της δουλειάς του πάει πέρα από τις όποιες «στροφές» επιχειρεί.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα βλέποντας τον Λόλεκ στο Faust είναι ότι ενώ δεν μοιάζει πια με τον μοναχικό γραβατωμένο νεαρό κύριο του «Alone» - δηλαδή όπως τον γνωρίσαμε στον πρώτο του δίσκο. Εν τούτοις, με το καλημέρα σας, μεταδίδει την ίδια αύρα.

Μοναχικό, ωμό συναίσθημα από ένα νέο άνδρα που ο πυρήνας της δουλειάς του πάει πέρα από τις όποιες «στροφές» επιχειρεί. Το αγγλόφωνο «Alone» μας τον σύστησε ως ήρωα ταινίας του Τρυφώ. Ο «Αχινός» στη συνέχεια -στροφή στον ελληνικό στίχο κι ένας μελοποιημένος Καβάφης- μας έπεισε ότι πρόκειται για έναν τραγουδοποιό που μιλάει τη δική του γλώσσα, αντλώντας από τον σκοτεινό ρομαντισμό του ‘30. Στίχος βαθύς και εξομολογητικός, ήχος που τόλμησε να «σπάσει» τις όποιες στρογγυλάδες της μπαλάντας και να πάει μακριά μέσα από ηλεκτρονικά ξεσπάσματα, σιωπές ή υπαινικτικά αγγίγματα μιας χορδής. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι αυτό που είπα και στην αρχή. Η ατμόσφαιρα μιας πένθιμης πομπής, λίγο πριν σημάνει η τελική λήξη.

Και φτάνουμε στο τώρα. Στο Faust. O «Ουρανός Μολύβι» (3ο προσωπικό άλμπουμ) ξέρουμε ότι έχει βασιστεί στο ρεμπέτικο τραγούδι και ότι ο ήχος του συνδυάζει μια πανκ/ροκ αισθητική μαζί με λαούτα, μαντολίνα, μπαγλαμάδες. Γύρω στις 11 τα φώτα χαμηλώνουν, τα παιδιά παίρνουν θέση πίσω απ’ τα όργανα (Χρήστος Καψαλάκης: ηλεκτρικό μπουζούκι, μπάσο/ Κώστας Τσιώλης: Rhodes piano,synthesizer, ακορντεόν/ Δημήτρης Γρηγοριάδης: τύμπανα/ Γιώργος Περού: μπαγλαμάς, μπουζούκι, μαντολίνο) και ο Λόλεκ στο κέντρο κρατάει όπως πάντα την κιθάρα του. Μόνο που αυτή τη φορά είναι ηλεκτρική.

Το «Πελαγίσιες Θύρες» (μέσα στου Άδη το πανί/ με βάσανα πλεγμένο…) από το νέο δίσκο κάνει την έναρξη για να περάσει αμέσως μετά στο «Θα γίνω». Κι ενώ η φωνή του έχει σταθερά το δωρικό στιλ μιας «τραγουδιστής απαγγελίας», ο ήχος καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι έχει περάσει από σαράντα κύματα για να χωρέσει μέσα του από ηλεκτρικούς καλπασμούς μέχρι επτανησιακά βαλσάκια με μαντολίνο. Ο στίχος ευθύβολος και περιεκτικός (από τον φίλο και συνεργάτη του Γιάννη Καχραμάνογλου) δεν απομακρύνεται πολύ από τα σκοτεινά μονοπάτια της «ποιητικής» Λόλεκ. Όμως αυτή τη φορά είναι πιο κοντά στην «ακαλλιέργητη» αμεσότητα που οφείλει να έχει το ρεμπέτικο τραγούδι. Το ίδιο κι εκείνος. Λες και οι όποιες στιλιστικές στροφές στη μουσική του έχουν γίνει με την προϋπόθεση να μείνει ανέγγιχτο το «δωρικό» του κομμάτι, και ο συναισθηματισμός του - είτε ρεμπέτικο ονομάζει το τραγούδι του, είτε πανκ… Ό,τι και να είναι, το Faust τον άκουσε με προσοχή. Κι όταν προς το φινάλε ήρθε η σειρά του «Αχινού» (απ’ τον προηγούμενο δίσκο του) και η αίθουσα τον υποδέχτηκε με δυνατό χειροκρότημα, συνειδητοποίησα πόσο καιρό έκανα να μπω κι εγώ στο… σκοτάδι του και να το ευχαριστηθώ. Μπορώ να πω μάλιστα ότι το τσίμπημα του «αχινού» το ένιωσα σε όλο του το μεγαλείο, μόνον το άκουσα λάιβ από τον ίδιο στην παράσταση «Κατερίνα» (σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη) με τη Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο. Κάθε πράγμα στον καιρό του δεν λένε;

Απ’ τον «Ουρανό Μολύβι» πάντως κρατώ το ομώνυμο τραγούδι και αφήνω τα υπόλοιπα να μου πουν σιγά σιγά την ιστορία τους…

ΧΑΡΗ ΠΟΝΤΙΔΑ

http://tospirto.net/music