ΠΕΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΜΑΤΑΡΗΔΕΣ ΣΤΟ ΚΙΟΝΙ ΙΘΑΚΗΣ

Το φωτογραφημένο στα 1964 ή 1965 αυτό σκαρί ήταν συνιδιοκτησία/συνεκμετάλλευση των Κώστα Δευτεραίου (Τσίμπλα) και Σάββα Καλλίνικου (Κοντοκλώτση). Ο πρώτος το πλοηγούσε ενώ ο δεύτερος ήταν ο μηχανικός. Έκανε δύο φορές την ημέρα το δρομολόγιο Κιόνι-Βαθύ/Βαθύ-Κιόνι (4 ν.μ.) με αποστολή να προλαβαίνει το πρωί, αχάραγα, το «φέρι» για την Πάτρα και να επιστρέφει το μεσημέρι, το δε απόγευμα να φέρνει στο Κιόνι όσους ταξίδευαν από την Πάτρα με το «φέρι» προς το νησί.

Εάν γνωρίζω καλά τα γεγονότα και τις ημερομηνίες πρέπει να δραστηριοποιήθηκε για μια εικοσαετία. Το 1981 ή 1982 οι δυο συνεταίροι αποσυνεταιρίστηκαν, πούλησαν το σκάφος και ο μεν Τσίμπλας αγόρασε νέο «πέραμα» («Μάνα Κορίνα», που υπάρχει έως σήμερα αλλά καθαρά, πλέον, εκδρομικό), συνεχίζοντας για λίγα ακόμη χρόνια το δρομολόγιο, ο δε Σάββας πήρε σύνταξη κι αγόρασε ένα βαρκάκι («Φιλίτσα») για να ψαρεύει.

Το σκάφος («Άγιος Γεράσιμος», αν και όλοι οι Κιονιώτες το έλεγαν «ο Τσίμπλας») εκτελούσε εκτός από το πρακτικό και μέγα κοινωνικό έργο, πηγαινοφέρνοντας κόσμο και αγαθά από «τη χώρα» (Βαθύ) στο χωριό, καθώς οι δρόμοι στο νησί μόλις τότε χαράσσονταν από τη ΜΟΜΑ, τα δε ταξί και τα ιδιωτικά αυτοκίνητα σπάνιζαν ή δεν υπήρχαν, αρχικά, καθόλου.

Χαρακτηριστικά, και επειδή το σπίτι του νόνου μου ήταν το πρώτο στο χωριό κάτω από το οποίο έπλεε το «πέραμα» σε μικρή απόσταση, βγαίναμε τα Καλοκαίρια στην ταράτσα λίγο πριν σουρουπώσει, μόλις το ακούγαμε να μπαίνει στο λιμάνι, και χαιρετούσαμε όσους ντόπιους έρχονταν για διακοπές.

Κάποιες φορές ερχόταν νύχτα –λόγω καθυστερήσεων του «φέρι»– και έμπαινε –χαμηλόφωτο, πάντα– στο λιμάνι. Άλλοτε, πάλι, θυμάμαι να ταξιδεύω σ’ αυτό νύχτα και να βλέπω από μέσα το Κιόνι να «ξετυλίγεται» με τα φωτάκια από τα σπίτια και τις λάμπες στους δρόμους, καθώς το «πέραμα» έστριβε από τους μύλους.

Πάντα γεμάτο υγρασία και νοτισμένο, με ένα χαρακτηριστικό καφασωτό στο πίσω μέρος για τα σχοινιά, και με τους μακρόστενους πάγκους στο στεγασμένο μέρος του, το «πέραμα» ήταν κομμάτι της ψυχής του χωριού και πολύ συχνά γινόταν η ατραξιόν, με βλαστήμιες και κατάρες από τον περαματάρη, όποτε έδενε ανάμεσα στο πλήθος από κότερα, που κάθε χρονιά τού έκλεβαν όλο και περισσότερο χώρο στον μώλο.

Δεν ξέρω τι απέγινε το «πέραμα». Κάποτε είδα πολλά πανομοιότυπα σκαριά στο Πέραμα της Σαλαμίνας, και μια φορά ένα στην Πάτρα, αλλά δεν κατάφερα να μάθω αν ο τύπος αυτός σκαφών είχε κάποια «καραβίσια» ονομασία.

Πριν από αυτό, περαματάρης στο Κιόνι ήταν ο «Όθωνας», με κάποιο άλλο σκαρί, που δεν το πρόλαβα, γνωρίζω όμως ότι έκανε δρομολόγια και με πανιά, ενώ τακτικά ταξίδευε και ώς την Πάτρα σε δύο ημέρες. Φωτογραφίες του δεν έχω.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΑΣΣΟΣ