Υπάρχουν πολλών ειδών βιβλία ιστορικά λογοτεχνικά επιστημονικά οικονομικά θρησκευτικά και μυθιστορίσματα. Όμως εγώ δεν πρόκειται να ασχοληθώ με αυτά. Θα αναφερθώ όμως στο βιβλίο του αγαπητού φίλου Δημήτρη Παΐζη Δανιά «ΙΘΑΚΗΣΙΑΚΑ Ιστορίες και μνήμες» και θα προσπαθήσω όσο δυνατόν καλύτερα να σταχυολογίσω μερικά από το πιο ενδιαφέροντα και να τα μεταφέρω στους αγαπητούς αναγνώστες. Το βιβλίο αυτό ασχολείται με τη ζωή και τα «έργα και τις ημέρες» της Θιακιάς κοινωνίας της προπολεμικής εποχής και την αμέσως μετά τον πόλεμο και τους σεισμούς εποχής.
Ο Δημήτρης με τη γλαφυρή γραφίδα του ξετυλίγει με μαεστρία καταστάσεις και πρόσωπα και αναβιώνει με δεξιοτεχνία διάφορους γραφικούς τύπους της εποχής εκείνης, όπως, τον Χρήστο τον Καμζέλη, τον Νικολή του Μίχου και τον αξέχαστο Νίκο της Λάμπραινας με τους θρυλικούς στίχους του «Μαγαζί οι πέντε δρόμοι φάτε πιέτε περιδρόμοι». Οι τύποι αυτοί και αρκετοί άλλοι άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στα δρώμενα της Βορείου Ιθάκης. Βέβαια θα ήταν παράλειψη να μην αποδόσω και την πρέπουσα τιμή σε αυτούς που με την πολύτιμη μνήμη τους κράτησαν και πρόσφεραν αρκετές πληροφορίες στο Δημήτρη για να πραγματοποιήσει αυτό το ωραίο βιβλίο.
Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα πρέπει να το προμηθευτούν όλοι οι Θιακοί και ιδιαιτέρως αυτοί που έζησαν εκείνη την ταραγμένη εποχή στο νησί μας, θα προξενήσει ανάμικτα αισθήματα συγκίνησης χαράς λύπης και νόστου.
Να πως περίπου περιγράφει την προσωπικότητα του Χρήστου Καμζέλη. Ανεχότανε χονδρειδή αστεία, τις έξυπνες και άκομψες φάρσες, παγίδες και καζούρες που του σκάρωναν οι θαμώνες του Μεζεδοπωλείου η «Κόλαση» και χώρια τα πάντα απλήρωτα βερεσέδια. Γράφει πως κατόρθωσε και έγινε πρόεδρος της κοινότητας Πλατρειθιά, οι σύμβουλοι της κοινότητας άλλος παραιτήθηκε άλλος απεδήμησε εις Κύριον, άλλος έφυγε για την Αυστραλία και Αφρική και έτσι
ο μπάρμπα Χρήστος εν πολλοίς και εν ολλίγοις αγράμματος χρίσθηκε και θρονιάστικε πρόεδρος του Πλατρειθιά για μια ολόκληρη δωδεκαετία.
Οι ταχτικοί θαμώνες της «Κόλασης» ήταν ο Μιχάλης ο Καλφάκης, ο Νίκος ο Μπόμπος, ο Νίκος της Λάμπραινας, ο Νίκος ο Χαλμούκος, ο Μελανούρης και άλλοι πολλοί.
Αυτοί σκάρωναν στον μπάρμπα Χρήστο τις πιο πολλές καζούρες. Αλλά το πιο νόστιμο ήταν η δημοσίευση το ισολογισμού της επιχείρησης «Κόλαση» του οικονομικού έτους1947-1948, που η άρθροιση του ισολογισμού καταλήγει όλο σε μηδενικά, δηλαδή ουδέν κέρδος. Μετά ακολουθεί η χοροερπερίδα του Νικολή του Μίχου στην «συνοικία» Κουναδιάρικα της Κολιερής, για την γιορτή του αδελφού του που ήταν στην Αυστραλία.
Εκεί παρευρέθησαν όλη η ανώτερη κοινωνία της κοινότητας Πλατρειθιά φέροντας
μαζί τους τα φαγητά και τα ποτά τους. Αλλά και οι οργανοπαίκτες έπαιξαν αφιλοκερδώς εκείνο το βράδυ, που στο τέλος κατάληξε σε
φαρσοκωμωδία. Άλλη μια διασκεδαστική ιστορία αναφέρει ο Δημήτρης, που συνέβει στη «βίδα» ελαιοτριβείο του Ταξιάρχη, που είναι δίπλα στο νεκροταφείο. Εκεί ο Δημήτρης ο Κουβέντας ο Μάσος ο Διγαλέτος, ο Κώστας ο Τζαβέλας και ο Στρατογιάννης, σκάρωσαν μια παγίδα του Μπάερα που ήταν λιτρουβιάρης. Κάποιος από αυτούς τυλίχτικε με ένα σεντόνι και έκανε βόλτες στην άκρη του νεκροταφείου, ο Μπάερας φοβήθηκε πολύ αλλά κρατήθηκε και δεν εκδηλώθηκε, κράτησε την ψυχραιμία του. Αναφέρει επίσης για τα καθημερινά ταξίδια των τότε ταξιτζήδων της βορείου Ιθάκης στο Βαθύ, τον Μελανούρη τον Κωστήρη το Δέτσιμα. Αλλά πιο πολλά γράφει για τον Νίκο Σταμελάτο που εκτός από τους καθημερινούς επιβάτες που έπαιρνε στο βαθύ, του έδιναν και πολλές παραγγελίες, άλλο του έδιναν τσέκια να τους αλλάξει, άλλοι να εισπράξει τις συντάξεις τους, άλλοι να τους αγοράσει φάρμακα, μέχρι τσουβάλια με γάτες του έδιναν να τις πετάξει κάτω στα λαγγάδια. Τις τσέπες του και τα τσεπάκια του γελέκου του τις είχε μετατρέψει σε συρτάρια με σημειώσεις, φάκελα, σακούλες και άλλα αντικείμενα αλλά ποτέ του δεν εκνευριζόταν ήταν πάντα γαλήνιος. Δεν άφησε σχεδόν πρόσωπα και καταστάσεις που να μην τις μνημονεύσει. Γράφει για το Κουρείον το Αθηναικόν του Ανδρέα Αναγνωστάτου. Για το υποδηματοποιείον του Βησσαρίων Πεταλά. Για τη βάρκα του Φιλάρετου flying boat όπως την λέγαμε στην Εξωγή και το άδοξο τέλος της. Γράφει για το «φυλαχτό». Το κοτσάνι της σπασμένης κιθάρας του Στρατογιάννη. Για το μηχανοκίνητο μανάβικο του Πλάτανου του Σόρη και άλλα πολλά.
ΝΙΚΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ - ΓΙΩΡΓΟΥΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου