Η ΜΑΘΗΣΗ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΑ ΣΤΟ ΘΙΑΚΙ

Στο Θιάκι όπως και στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας προπολεμικά υπήρχαν διακρίσεις και στη μόρφωση ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια. Προτεραιότητα έδιναν οι οικογένειες στη μόρφωση του αγοριού, όσο για τα κορίτσια δεν τη θεωρούσαν και απαραίτητη. Οι οικονομικές ανάγκες για τις φτωχές οικογένειες εκείνα τα χρόνια ήταν τόσο μεγάλες, που τα παιδιά έπρεπε να βρουν γρήγορα δουλειά για να βοηθήσουν το σπίτι.

Υπόψη ότι υπήρχαν πολλά παιδιά στις οικογένειες και κατά ένα παράξενο τρόπο υπερτερούσαν τα θηλυκά ! Η μάννα πχ. δεν άφηνε το μεγαλύτερο κορίτσι να πάει στο σχολείο, για να τη βοηθήσει στο μεγάλωμα των άλλων παιδιών. Σαν αδελφή, επίσης θυσιαζόταν η Θιακιά κοπέλα.

΄Εχω ακούσει περίπτωση που αναγκάστηκε αδελφή να μη παντρευτεί, για να αναστήσει τα παιδιά του αδελφού της που είχαν μείνει ορφανά από μητέρα. Στα προπολεμικά χρόνια η φοίτηση στο Δημοτικό Σχολείο ήταν βέβαια υποχρεωτική, μερικές κοπέλες όμως αναγκαζόταν να σταματήσουν στην Τετάρτη τάξη λόγω ανάγκης, συνήθως από φτωχές αγροτικές και ναυτικές οικογένειες. Για τις κοπέλες των ευκατάστατων οικογενειών ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Πήγαιναν στο Σχολαρχείο και αν «τα έπαιρναν τα γράμματα» υπήρχαν γι αυτές οι σχολές όπως η Κοργιαλένειος στην Κεφαλονιά ή η Σχολή Καλογραιών και το Αρσάκειο στην Πάτρα από όπου βγήκαν και πολλές δασκάλες του Θιακιού. ΄Εμεναν βέβαια εσώκλειστες για ασφάλεια! Ακόμη και τότε που το Γυμνάσιο έγινε υποχρεωτικό, αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία η φοίτηση των κοριτσιών. Τα πολλά γράμματα «φούσκωναν» τα μυαλά των κοριτσιών. Καλύτερη ήταν μια τέχνη γι΄αυτές. Για Πανεπιστήμιο ούτε λόγος.

Οι αρχοντοπούλες δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα μάθησης. Πολλές έπαιρναν μαθήματα στο σπίτι και αργότερα δίνοντας εξετάσεις στην Λευκάδα έπαιρναν το απολυτήριό τους. Αναφέρεται ότι υπήρξε μία και μοναδική κοπέλα που φοίτησε στην Εμποροναυτική Σχολή Σταθάτου για να μάθει Γαλλικά και Γερμανικά και θεωρήθηκε πρωτοπορία για την εποχή. Οι αρχοντικές οικογένειες που είχαν αποκτήσει χρήματα από το εμπόριο της Ρουμανίας-όπως έχουμε αναφερθεί σε άλλα άρθρα μας-στην μόρφωση των κοριτσιών τους πρόσθεταν και το πιάνο. Από ηλικιωμένες γυναίκες είχαμε ακούσει, ότι τα παραθαλάσσια σπίτια-συνήθως αρχοντόσπιτα- είχαν σχεδόν όλα πιάνα για να συμπληρώνουν την μόρφωσή τους τα κορίτσια τους.

Για τις φτωχές κοπέλες ,που συνήθως δούλευαν στα εύπορα σπίτια σαν καθαρίστριες επιλογές ήταν μόνο το εργόχειρο(κοπανέλι,ασπροκέντια,φιλέ,βελονάκι,κασινάκι κλπ.), η μοδιστρική και ο αργαλειός. Ελάχιστες και σε μεταγενέστερες εποχές ασχολήθηκαν με την κομμωτική. Ονομαστές σχολές μοδιστρικής στο Θιάκι ήταν στο Σταυρό της Ρίτας Δούρου και της Αικατερίνης (Κατερινούλας) Μαρούδα. Οι κοπέλες φοιτούσαν δωρεάν, βοηθούσαν όμως στη δουλειά και παρέδιδαν στα σπίτια τα ρούχα. Ετοίμαζαν έτσι μόνες τους τα προικιά τους και πουλούσαν τα εργόχειρά τους, βοηθώντας στις ανάγκες του σπιτιού, μέχρι να βρεθεί ο γαμπρός.

Με αυτές τις αντιλήψεις χάθηκαν ίσως πολλά ταλέντα , αλλά διασώθηκαν πολλά νοικοκυριά, που ήταν προτεραιότητα εκείνους τους καιρούς.

(πολλά στοιχεία πήραμε από το βιβλίο «Γυναίκες της Ιθάκης» του 1997, του

Γυμνασίου Ιθάκης)’

Αναρτήθηκε στο ILoveIthaki