ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «Η ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ»

Κυκλοφόρησε το περιοδικό η «ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ», τεύχος 12 Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2014. Δημοσιεύουμε τον πρόλογο της Εκδότριας κ. Αμαλίας Αντ. Βουτσινά και  το κύριο άρθρο του κ. Γιώργου Μοσχόπουλου Καθηγητή Πανεπιστημίου. 

ΑΣ ΚΟΝΤΥΝΟΥΝ ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΚΙ ΑΣ ΨΗΛΩΣΟΥΝ ΟΙ ΝΑΝΟΙ

ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΣΤΟ… ΜΕΣΟΝ!

Πράγματι, το πρόβλημα της καλοκαιρινής πολιτιστικής πενίας στην Κεφαλονιά, εκ σχετικής αποστάσεως θεώμενο, εντοπίζεται στην έλλειψη εμπνευσμένου σχεδιασμού και αγαστής συνεργασίας όλων των φορέων, ιδιωτικών και δημόσιων.

*             Υπήρξαν εκδηλώσεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, που όμως κρατήθηκαν από τους διοργανωτές περίπου στην αφάνεια, για λίγους, για εκλεκτούς και «γίγαντες»…

*             Υπήρξαν εκδηλώσεις και για τους πολλούς, συναθροίσεις θορυβώδεις και επιθεωρησιακές, σε ανοικτούς ή κλειστούς χώρους, με λιλιπούτεια καθίσματα και μικροσκοπικά μαχαιροπίρουνα για το βραδινό δείπνο των διοργανωτών. Εκδηλώσεις για τους «νάνους», που όμως πολλάκις ομοιάζουν ομορφότεροι από τους κατ’ ευφημισμόν διανοούμενους…

Πόσο ζηλεύουμε… Ζηλεύουμε τα Φεστιβάλ των συνελλήνων (π.χ. δες το Διεθνές Φεστιβάλ Αιγαίου)…

Τι λείπει, επιτέλους, από εμάς; Θεωρούμε ότι λείπει το φραγγέλιο! Να αποχωρήσουν πάραυτα από τα πολιτιστικά δρώμενα οι ανεπαρκείς «αυθεντίες». Και ν’ αναλάβουν οι γνώστες, οι παροπλισμένοι – όχι τυχαία- φαροφύλακες του Πολιτισμού μας.

Προτείνουμε τη δημιουργία μόνιμου, προστατευμένου από ύποπτες παρεμβάσεις, Πολιτιστικού Θεσμού, ο οποίος, υπό την αιγίδα του Δήμου Κεφαλλονιάς, θα σαλπίζει ετήσιο πολιτιστικό προσκλητήριο αντάξιο της ιστορίας και του πολιτισμού μας.

Επίσης, ζηλεύουμε και το ενδιαφέρον που, βεβαίως δικαίως, δείχνει η Πολιτεία για τις ανασκαφές της Αμφίπολης! Γιατί να μην απαιτήσουμε το ίδιο ενδιαφέρον και για τη δική μας γη, την πλούσια σε ιστορία γη της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης; Δεν θα μπορούσε αυτό να γίνει μέσω του Φορέα που προτείνουμε να δημιουργηθεί;

ΤΗΣ ΕΚΔΟΤΡΙΑΣ

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ «ΜΟΝΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ»:

ΤΟ ΕΜΠΟΡΕΙΟΝ, Η ΠΑΣΑΡΕΛΑ, ΟΙ ΑΝΘΡΑΚΕΣ

Γιώργος Ν. Μοσχόπουλος

καθηγητής Πανεπιστημίου, ιστορικό

Στο προηγούμενο άρθρο (τ. 11), στην αρχή του καλοκαιριού, έγινε λόγος για την επικείμενη, τότε, θερινή παράσταση, για την ανάδυση του νησιού από τη χειμέρια νάρκη. Εννοώ, βέβαια, την κωμικοτραγική παράσταση των πάσης φύσεως δρωμένων στο περιορισμένο, δυστυχώς, πλαίσιο της τουριστικής μονοκαλλιέργειας, που τόσο άκομψα, στοχεύουσα μόνο στην καθημερινότητα, η Πολιτεία όχι απλώς συντηρεί, αλλά και — το δεινότερον – με βεβαιωμένη την επικινδυνότητα, ως μοναδική κατεύθυνση, υποδεικνύει. Κι αναδυθήκαμε, βέβαια, από τη χειμερία νάρκη… Για ένα μήνα της αρπαχτής… Για ένα ίσως εικοσαήμερο. Γιατί τόσο διαρκεί η παράσταση της Ρωμαϊκής αρένας. Με τα εμπορεία και τις πραμάτειες της, μια κινέζικη κυρίως αγορά στους κεντρικούς δρόμους, με την ετικέτα της κεφαλονίτικης δήθεν παράδοσης, μια επίφαση της πραγματικής οντότητάς μας. Το Λιθόστρωτο στο Αργοστόλι στο ζενίθ της τρέλας. Μιας τρέλας που καλοστήσαμε για τον επιούσιο του επικείμενου χειμώνα με πολλές ελπίδες, που τελικά διαψεύδονται, γιατί τα περιθώρια του πιεσμένου χρόνου δεν επαρκούν και η απότομη εισβολή των εκδρομέων δεν καλύπτει το προσδοκώμενο παρά τις εξ ανάγκης επιβαλλόμενες υποκλίσεις και τα στερεότυπα, μιας κακοδουλεμένης επίφασης, χαμόγελα. Στην πασαρέλα και ο πολιτισμός: εκδηλώσεις πνευματικού χαρακτήρα, ενίοτε βέβαια, αξιόλογες από τοπικούς φορείς με πράγματι εξαιρετική δράση κι άλλοτε όμως ευκαιριακές, όπως λ.χ. κάποια αποκαλούμενα φεστιβάλ στον κεντρικό δρόμο της πόλης, άσχετα με την αξιόλογη παραδοσιακή πραγματικότητα και με κύριο χαρακτηριστικό την ηχορύπανση. Συνωστισμός και για τις παρουσιάσεις νέων βιβλίων, φιλότιμες προσπάθειες και αυτές στο μικρόχρονο πλαίσιο της τουριστικής περιόδου, χρήσιμες, βέβαια, για τους παρεπιδημούντες Κεφαλλήνες του Άστεως, απλησίαστες, ωστόσο, από τον ντόπιο πληθυσμό, που έχει επιδοθεί, αυτό ακριβώς το χρονικό διάστημα, στον αγώνα (με ιδιαίτερη αγωνία) για τον επιούσιο.

Στην πασαρέλα κυρίως του εικοσαημέρου η εκ της ανάγκης επιβεβλημένη υποκρισία ενδεδυμένη την ευκαιριακή λεοντή της πομπής. Κι ο θίασος «ώρα μεσάνυχτα» κι όχι μόνο, κι ώς το πρωί στο κέντρο της πόλης. Η ηχορύπανση στο ζενίθ και η Πολιτεία γιορτάζει ανεκτέλεστους νόμους της που ποδοπατούνται… Στην πασαρέλα του εικοσαημέρου και η ηγεσία, ούσα και επικείμενη, διαλαλούσα την πραμάτεια της. Διαχρονικό – που δεν μας ξενίζει – φαινόμενο της ρωμιοσύνης… Πρόκειται για πολιτική κατάσταση, μέσα στην οποία ο διακεκριμένος συμπατριώτης μας καθηγητής συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, με ιδιαίτερη οδύνη φερόμενος στο ευρύτερο ελληνικό πεδίο και θεωρώντας αυτήν ανησυχητική ενέργεια της οικονομικής κρίσης, εντοπίζει «την χωρίς προηγούμενο απαξίωση πολιτείας και των πολιτικών» (Καθημερινή 21-9-2014, σ. 21).

Κι όλα αυτά, για μια σταλιά επιβίωσης εξαργυρωμένης όσο κι όσο… Για γνωστόν, άνθρακες κι ο θησαυρός από τη συγκομιδή της παράστασης. Το πανηγύρι του εικοσαημέρου – αν θέλετε του μηνός – αναδύεται μέσα από τα δρώμενα . διάρκεια του χρόνου των δρωμένων αδύναμο εφαλτήριο για την επιβίωση κυρίως  των νέων μας κατά την επικείμενη χρονιά, που επί δεκάμηνο και πλέον λιμνάζουν  άβουλοι στα νερά της ανεργίας με ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Στους αρμόδιους παράγοντες της Πολιτείας (τοπικής και ευρύτερης), οπωσδήποτε, χρεώνεται η πρωτοβουλία της αλλαγής, της απεγκλώβισης δηλαδή της επιχειρησιακής δραστηριότητας από τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, γιατί ακριβώς η μονοκαλλιέργεια αποδεικνύεται, τελικά, ως διέξοδος μετά βέβαιό απαξιωμένη. Στους σχεδιασμούς της Ευρώττης του Βορρά το κίβδηλο νόμισμα του τουρισμού συνιστά οικονομική και κοινωνική – και βεβαίως εθνική – ανελευθερία.  Υπάρχουν στο νησί μας – και γενικότερα στον ελλαδικό χώρο – γόνιμες πρωτογενείς υποδομές παραγωγικής ανάτασης, για εφαλτήριο λυσιτελέστατο εργασιακής  δράσης και επιβίωσης σε επίπεδο ετήσιας βάσης. Η Πολιτεία δεν τις αγνοεί. Μένει  ωστόσο, εγκλωβισμένη εκουσίως στην καθημερινότητα και στους ρυθμούς τι ευκαιρίας.

Και το συμπέρασμα, ως γνωστόν, διαχρονικό και απάνθρωπο: φωνή βοώντος  εν  τη ερήμω… Πολίτες και πολιτική κι αυτή ακόμη η πνευματική ηγεσία έμπλεοι  αυτού του είδους της νοοτροπίας… Ο ορίζοντάς τους – όλων ο ορίζοντας – κατά την  πρόσφατη ρήση του Αλέξη Παπαχελά, αρθρογράφου και διευθυντή της Καθημερινής, αναφερομένου σε άλλη περίπτωση, είναι ευκαιριακός: «Η σκληρή διαπίστωση  μιας περίπλοκης πραγματικότητας τους έχει εγκλωβίσει σε μια καθημερινότητα  χωρίς φαντασία, χωρίς ίχνος οράματος» (Καθημερινή 31-8-2014).

Θα κλείσω, δυστυχώς χωρίς μήνυμα αισιόδοξο, με την αποκαλυπτική αποστροφή του ευρηματικού σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα αναφερομένου στην αναβίβαση  των «Βατράχων» του Αριστοφάνη πρόσφατα στην Επίδαυρο, ενός έργου του 405 π.χ. , ως τραγικά επίκαιρου σήμερα: «Ό,τι μπορούσαμε να καταστρέψουμε πολιτικά σε αυτήν τη χώρα το πετύχαμε… Η χώρα καταρρέει πολιτιστικά και το ήθος έχει πιάσει πάτο…».