ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ «ΣΗΜΑΔΙΑ» ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΡΙΣΗ

Τα σημάδια… αυτά τα σημάδια που βάζαμε τότε παντού.

Στις γωνίες των δρόμων, στα σπίτια, στα μουράγια, στα κλαριά των πανύψηλων δέντρων.

Στις κολώνες του ηλεκτρικού και στη μοναδική λάμπα που φώτιζε ένα ολόκληρο μακρύ δρόμο, στις εξώπορτες και στα πορτόνι, στο έμπα και στο έβγα των λιμανιών και των στενών διαύλων, στα ραντεβού  και στην πορεία του κακού ξενιτεμού.

Αυτά τα σημάδια που έπαιρνες μαζί σου και κουβαλούσες ριζωμένα μέσα στην ψυχή σου για μια ζωή.

Ποιητής της ΘΑΛΑΣΣΑΣ, των ΤΑΞΙΔΙΩΝ και των ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ, ΠΟΘΩΝ και ΠΑΘΩΝ γράφει τη δική του ιστορία στο χώρο της ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ. Τα ποιήματά του έχουν πλαίσιο τη θάλασσα και θέμα τη σκληρή ζωή των ναυτικών. Ωστόσο για τον καπετάν Μιχάλη, που μπορεί ακόμα να μην είναι ο ιδανικός εραστής «των μακρυσμένων θαλασσών και των γαλάζιων πόντων» η θάλασσα είναι ένας μαγικός κόσμος. Από αυτή αντλεί δύναμη και αγάπη για τον άνθρωπο ναυτικό, για τον άνθρωπο. Ο «Μαγικός» λυρισμός του, η χαρακτηριστική ναυτική του γλώσσα, οι ταξιδιωτικές του περιγραφές, η ανάδειξη του ανθρώπινου πόνου, των συναισθημάτων της φυγής, των ονείρων της ζωής, του έρωτα, του θανάτου, αυτή η απαράμιλλης έντασης ζωγραφιά του ναυτικού κόσμου, μιας άλλης μορφής ανθρώπινων σχέσεων, αν θέλετε πιο αληθινής και ειλικρινούς, απαλλαγμένης από τα συμφέροντα και την ιδιοτέλεια του «στεριανού», «καθώς πρέπει», μικροαστικού κόσμου, όλα τούτα είναι η ιχνογραφία του έργου του Μιχάλη Παρίση. Και είναι μοναδική και κρυστάλλινη η αλήθεια και η δύναμη αυτών των σχέσεων που «στήνονται» στα μακρινά μπάρκα, στους συννεφιασμένους και γκρίζους ορίζοντες, στο απέραντο γαλάζιο.

Ένας από τους πολύ αγαπημένους μας ποιητές ο συμπατριώτης του Νίκος Καββαδίας, ένας ταξιδευτής του μυαλού και της ψυχής, διαφαίνεται ότι ήταν  το «στήριγμα» του, στα πρώτα του ποιητικά βήματα.

Γι’ αυτό του αφιερώνω μερικούς στίχους από το «Γράμμα σ' έναν Ποιητή» του Νίκου Καββαδία.

«Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει

Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες

Κι εγώ σ' αυτές απλά να σε σύσταινα σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες».

Στο Μιχάλη Παρίση ίσως αξίζει ο χαρακτηρισμός του απόλυτα βιωματικού στην ποίησή του. Μιλάει πάντα για τα καράβια που έζησε, τους ναυτικούς που γνώρισε, τους έρωτες, τους καυγάδες και τους θανάτους στα λιμάνια, μιλάει με την γλώσσα των καραβιών, αλλά και κάποιους ιδιωματισμούς της Κεφαλονιάς, να μπλέκονται στα γνήσια λαϊκά ελληνικά του. Ο έρωτάς του για τα ταξίδια και τη θάλασσα, σχέση αγάπης και μίσους, ο ίδιος έρωτας που τον οδήγησε να μπαρκάρει μικρός, είναι ορατός σε κάθε του στίχο, και είναι τόσο δυνατός που διαπερνά τον αναγνώστη, τον κάνει να ξεχάσει τις άγνωστες λέξεις και τους ναυτικούς όρους , και να συνεπαρθεί απόλυτα από την αλήθεια του λόγου του ποιητή.  Ένας λαϊκός ποιητής, ένας «γήινος» καλλιτέχνης, ένας πολύ απλός άνθρωπος της δικής μας καθημερινότητας.

Η ποίησή του αντλεί από τον ρομαντισμό, την ταξιδιωτική αύρα της ποίησης. ‘Έχει όμως ανεπτυγμένα εντελώς δικά της χαρακτηριστικά, που την καθιστούν περίπτωση μοναδική, αλλά και εξαιρετικά γοητευτική.  Η γλώσσα του είναι η ζωντανή, εμπλουτισμένη με πάμπολλα στοιχεία του ναυτικού ιδιώματος, ωστόσο διακριτική, εκφραστικότατη και πειστική. Περιγράφεται η σκληρή ζωή των ναυτικών, δεν αποκλείονται όμως στιγμιότυπα τρυφερά και προεκτάσεις προβληματισμένες και ευρύτερα φιλοσοφημένες. Έτσι, πρόκειται για ποίηση κοσμοπολίτικη, όχι όμως ψυχρή και απόμακρη. Σιγά-σιγά τα μοτίβα γίνονται πιο σκοτεινά, πιο εσωτερικά, πιο ερωτικά. Η τρυφερότητα και ο λυρισμός είναι ακόμη χαρακτηριστικά της στοιχεία. Θα 'ταν ίσως τολμηρό να ειπωθεί, αλλά φαίνεται πως συγκεντρώνουν ότι απαιτείται για να χαρακτηριστούν μικρά, κλασσικά αριστουργήματα.

Ο καπετάν Μιχάλης  είναι  εξορισμού άνθρωπος του πλοίου και της θάλασσας. Από μικρός, απ’ την αυλή του σπιτιού του τη θαύμαζε και τη ποθούσε. Γι’ αυτό τα ποιήματα του, έχουν λιγότερο τον χαρακτήρα της λογοτεχνίας και περισσότερο της βιογραφίας κάποιου, που ακολουθεί το νήμα, που ξεκινάει από τον Οδυσσέα, δηλαδή τον ταξιδιώτη, ο οποίος εμπλέκεται σε άπειρες περιπέτειες κι διαρκώς επιστρέφει, όπως επέστρεψε απόψε εδώ στο φιλόξενο κατάστρωμα του LIBERTY της Ιθάκης, να μας γνωρίσει τα ποιήματά του που έχουν υπόθεση, έχουν δράση, δεν είναι μόνο στοχασμός, μελαγχολία, αναπόληση καταστάσεων.

Ας αφήσουμε το νου και την καρδιά μας να περιπλανηθεί στον απίστευτα ναυτικό αλλά γεμάτο ΣΗΜΑΔΙΑ κόσμο του καπεταν Μιχάλη, στα πέρατα της γης, από τη Σιγκαπούρη, το Μοντεβιδέο και την Αμβέρσα, έως τη Χωροπούλα και το Βαθύ, στα βάθη και στις γραμμές των οριζόντων, να ταξιδέψουμε με τους ναυτικούς κάθε γωνιάς της γης, ενωμένους ταξικά ανεξάρτητα φυλής, χρώματος και καταγωγής. Και ας αναρωτιέται ο ίδιος:

«Με πιο κόσμο να πάμε μαζί;

προσπαθούμε να βρούμε μιαν άκρη με την τόση θαλασσοταραχή

κι αγναντεύουμε πέρα εκεί..

το γαλάζιο, το ωραίο και το κάθε μοιραίο,

που μπορεί από ώρα σε ώρα ξανά να συμβεί».

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΚΑΡΑΒΙΑΣ

  

Από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του πλοιάρχου του FB ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ Μιχάλη Παρίση που πραγματοποιήθηκε στις 24/5/2008, στο Εστιατόριο LIBERTY στo Βαθύ της Ιθάκης. Τη παρουσίαση της εκδήλωσης έκανε ο θαλασσινός ποιητής Γιώργος Σπηλιώτης, ενώ για το έργο του ποiητή εκτός από το δημοσιογράφο Τηλέμαχο Καραβία, μίλησαν η φιλόλογος Ειρήνη Κουνάδη, οι ναυτικοί Γιάννης Οικονομόπουλος και Σπύρος Κανδηλiώτης και ο Δκτης του Ματζαβινάτειου Νοσοκομείου Ευάγγελος Κεκκάτος ενώ ποιήματα διάβασε η Μπέσσυ Σπηλιώτη.

Ο Μιχάλης Παρίσης γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1957. Το σπίτι όπου έζησε ήταν κάπου εκεί κοντά στην θάλασσα και η οικογένεια του ναυτικοί. Ο πατέρας του με τα καΐκια στην συγκοινωνία Ληξούρι – Αργοστόλι. Βαρύ καθημερινό φορτίο μέσα στις φουρτούνες του χειμώνα. Αφού τελείωσε το σχολείο, ταξίδεψε με φορτηγά και δεξαμενόπλοια, γνωρίζοντας σε όλο τον κόσμο λιμάνια άγνωστα και μέρη ονειρεμένα όπως και ο ίδιος αναφέρει σε πάρα πολλά ποιήματά του.

Εκεί, στα ταξίδια του, κλεισμένος τις ατελείωτες μοναχικές ώρες μέσα στην καμπίνα του, έγραφε. Είπε δηλαδή, την θάλασσα που αγάπησε και να την τραγουδήσει. Την τραγούδησε γιατί τον ενέπνευσε και τον σημάδεψε.

Αλλά εκτός από αυτήν, ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν λησμόνησε και τα κρατούσε πάντοτε μέσα στο μυαλό του θεωρώντας τα σημαντικά για να μπορεί να γυρίζει. Είναι τα σημάδια που άφηνε πίσω, κάθε φορά που έφευγε.

Από το 1987 έως το 1990 εργάσθηκε ως διευθυντής πωλήσεων φορτίων στο Βέλγιο (Αμβέρσα) σε μια Ελληνοβελγική ναυτιλιακή εταιρεία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ταξιδεύει με επιβατηγά οχηματαγωγά πλοία εξωτερικού και εσωτερικού τα δε τελευταία χρόνια της καριέρας του ως Πλοίαρχος Α’, στο πλοίο Κεφαλονιά στη γραμμή Σάμη-Ιθάκη-Πάτρα.

Με αυτό το πρώτο του βιβλίο, θέλει να δώσει ένα μήνυμα σε όλους αυτούς που βρίσκονται ξενιτεμένοι σε κάποιο μακρινό τόπο αλλά και στους συναδέλφους του ναυτικούς που ταξιδεύουν ανά τον κόσμο.

Τ.Κ