ΛΕΥΚΑΔΙΟΣ ΧΕΡΝ, Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ

Μία έκδοση ή, σωστότερα, μία επανέκδοση μιας ιστορίας τού ελληνικής καταγωγής - από μητέρα - συγγραφέα Λευκάδιου Χερν συνέπεσε με τα εγκαίνια -μεσούντος του ελληνικού θέρους- του Ιστορικού Κέντρου Λευκάδιου Χερν στην πόλη της Λευκάδας. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2014 κλείνουν ακριβώς εκατόν δέκα χρόνια από το θάνατο του εθνικού ποιητή της Ιαπωνίας, γνωστού στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου με το ονοματεπώνυμο Γιακούμο Κοϊζούμι.

Η ιστορία «Ονειροφάγος», με το διευκρινιστικό υπότιτλο «Μια γιαπωνέζικη ιστορία», πρωτοκυκλοφόρησε, εκτός εμπορίου, από τις εκδόσεις Άγρα, ως ευχετήριο βιβλίδιο, τα Χριστούγεννα του 1998. Τη μετάφραση υπογράφει η φιλόλογος και ποιήτρια -η οποία δεν ζει πια- Αλόη Σιδέρη. Επανακυκλοφορεί, ενταγμένη στη σειρά «Ο άτακτος λαγός», ως δέκατος τρίτος τίτλος της (σελ. 24, τιμή 7 ευρώ).

Ηρωας της λευκάδιας αφήγησης είναι ο Μπακού ή Σιροκανικατσουκάμι, ένα καλό ξωτικό που τρώει τα κακά όνειρα. Ο αρσενικός ονειροφάγος έχει σώμα αλόγου, πρόσωπο λιονταριού, προβοσκίδα και χαυλιόδοντες ελέφαντα, μετωπικό κέρατο ρινόκερου, ουρά αγελάδας και πόδια τίγρη.

Τα έργα τα οποία είναι αφιερωμένα στην Ιαπωνία -ξεπερνάνε τα είκοσι- με την υπογραφή τού Λευκάδιου Χερν είναι συντονισμένα με την ιαπωνική παράδοση. Εν τούτοις, δεν χαρακτηρίζονται από ιστορικισμό, μυθολογισμό και εξωτισμό. Τρομακτικός και παραδοξολόγος, μεταμορφώνει την παραδομένη ιστορία και τη μεταμορφώνει με το χάδι τού απρόοπτου, χωρίς ποτέ να ακούγεται ήχος ή θόρυβος, πέρα από την ομιλούσα σιωπή.

Έτσι, σ' αυτόν τον εσωτεριστικό καμβά, ο τυφλός οδηγεί τους νεκρούς στο πιο γοερό τους κλάμα. Ο άνθρωπος-καρχαρίας δοκιμάζεται από την ορμή της θάλασσας και τη γειώνει στη οσμή της στεριάς κι όταν κλαίει, τα δάκρυά του είναι ρουμπίνια. Η ζωγραφιά απολύει τα χρώματά της, όταν τη χωρίζουν από τον ιδιοκτήτη της. Ο βρικόλακας τρυπώνει στα πιο βαθιά νερά και απολύει τη σχέση του με το αίμα, λες και αποκαθαίρεται από τη συνήθεια της ανθρωποφαγικής του έξης.

Ο Λευκάδιος Χερν, τέκνον ενός Ιρλανδού στρατιωτικού χειρουργού και μιας εύπορης Ελληνίδας, έζησε το χωρισμό των γονικών του στην ανυποψίαστη ηλικία των τεσσάρων χρόνων. Από τα δεκαεννέα του περιπλανιέται σ' όλο το θαυμαστό καινούργιο κόσμο (Αμερική, Μαρτινίκα), παντρεύεται μία έγχρωμη, χωρίζει, αναζητά τη λύτρωση στην Ιαπωνία, όπου γίνεται η πρώτη και τελευταία πατρίδα του, αυτού του απάτριδος. Παντρεύεται τη Σετζουσόκο Κοϊζούμι, κυκλοφορεί ως Γιακούμο Κοϊζούμι και γίνεται πατέρας τεσσάρων παιδιών.

Σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών πεθαίνει, αφού έχει υπηρετήσει το ιαπωνικό έθνος ως καθηγητής Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Άφησε πίσω ένα ογκώδες έργο που ξεπερνάει τις είκοσι χιλιάδες σελίδες κι αυτός ο ξένος έγινε περισσότερο Ιάπωνας από τους Ιάπωνες. Ορισμένες από τις ρήσεις που του αποδίδονται, που διαθέτουν τη μαγιά της σοφίας της Ανατολής και έχουν σφραγιστεί από την προσωπικότητά του:

«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει ζωή, δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει κόσμος, τι σημαίνει οτιδήποτε, ωσότου ν' αποκτήσει ένα παιδί και να τ' αγαπάει».

«Η γιαπωνέζικη αγάπη δεν προφέρεται με λέξεις. Καλά καλά δεν διακρίνεται ούτε στον τόνο της φωνής. Κυρίως δείχνεται με πράξεις άφατης ευγένειας και καλοσύνης».

«Η παροιμιακή φιλοσοφία των λαών βοηθά να κατανοήσουμε περισσότερα γι' αυτούς, από οποιοδήποτε άλλο είδος λογοτεχνίας».

ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

http://www.enet.gr